o tym jak nabawiłem się derealizacji.

W moim krótkim życiu dałem trzy szansę marihuanie. O jedną za dużo.Pierwszy raz wszystko było w porządku, ale za drugim razem miałem bad tripa w takim stopniu że trafiłem na kardiologię.

Przez następne sześć miesięcy brzydziłem się marihuaną.

Pewnego dnia mój kolega T zadzwonił do mnie czy nie mam załatwić czegoś zielonego. Oczywiście będąc dobrym kolegom szybko uruchomiłem znajomości i po 30 minutach miałem materiał w kieszeni. Oczywiście mój dostawca się zmienił od mojej drugiej przygody z marihuaną, pomyślałem że to była jakaś maczanka.

Dałem mu to ci trzeba, przeszliśmy trochę i spotkaliśmy dwóch innych znajomych nazwijmy ich K i M. Po krótkiej konwersacji dowiedzieliśmy się że też idą zapalić i mają bletki więc mogą nam skręcić. Do dziś się zastanawiam czemu wtedy nie opuściłem mojego towarzystwa.

No dobrze, mamy 3 palących i jednego nie palącego - mnie.

Miła atmosfera, park, spokój. Zapalniczki w ruch i czuję ten mdły dym. Po krótkiej chwili dałem się jakoś namówić na tego "buszka dla smaku". Skończyło się na tym że kolega który dał mi swojego lolka odpadł jako pierwszy. Rozkoszował się swoim sokiem pomarańczowym i mówił ja już nie mogę pal, nie zaszkodzi.

Zaszkodziło.

Dopaliłem ostatniego buszka, wstajemy się przejść. Widzę po oczach i tępawych minach moich kompanów że osiągnęli to co chcieli. U mnie nic.

Po chwili mój mózg zaczął się odłączać. Przeszliśmy spod parku pod moją obecną szkołę, jakieś 200 metrów a ja tylko zastanawiałem się kiedy mi to upłynęło, jakbym zaczął przesuwać się w czasie.

Przeszliśmy kolejne 200m i nagle poczułem ogromny lęk i jedyne co byłem w stanie powiedzieć to "zaraz będę mieć atak lękowy, kurwa mać" i mój ówczesny przyjaciel K po prostu mnie uścisnął i powiedział jesteś bezpieczny.  Lęk osłabł. A tętno utrzymywało się na takim poziomie że słyszałem swój puls.

Trochę drogi dalej, mnóstwo zimnego potu i strachu. Efekt zaczął słabnąć.

Ucieszeni koledzy nie zbyt zdawali sobie sprawę z tego co w tamtym momencie przeżywam.

Podprowadzili mnie tam gdzie czekała moja ówczesna dziewczyna. Postanowiła zaprowadzić mnie do siebie. Podczas drogi co jakiś czas łapałem ją za ramię żeby wiedzieć gdzie jestem, żebym nie odpłynął, żeby mój mózg nie wyłączył się z lęku.

Będąc u niej jakoś wygrzebałem w swojej głowie że THC rozpuszcza się w tłuszczach, nawet nie wiem czy to prawda. Wypiłem jej całe mleko, i jakoś ponad 3L wody.

Całe szczęście że jej rodziców nie było w domu bo jak siebie wyobrażam w takim stanie i buszującego po ich kuchni..

Myślę że całe działanie psychoaktywne minęło po 2-3 godzinach, ciężko szacować czas w takim stanie.

Wyszedłem od niej i sam dałem radę wrócić do domu. Prosto do łóżka.

Rano dzień jak co dzień, myślenie co się odjebało.  Ale po paru dniach nastąpiła derealizacja i depersonalizacja. Po jakimś czasie nerwica którą jest DR/DP się pogłębiła, po czasie przestałem sypiać, a dołek tej zjebanej sytuacji dopełnia depresja.

To piekło trwa 11 miesięcy i gdy myślę co ja sobie zrobiłem chce mi się płakać chociaż nie płakałem wiele lat. Czasem rozważam samobójstwo. Sam nie wiem coze sobą zrobić.

Niestety na derealizację nie ma żadnego skutecznego leku, po prostu życie i czekanie, bo podobno przechodzi samo.

Idę się przespać, mój mały pamiętniku. W końcu nie śpię druga noc.

Z, 4 lip. 2018.