multirozpierdolenie wyrozwijany tunel, czyli najpotężniejsze wejście w życiu.

Wydarzenia opisane w raporcie miały miejsce wiele czasu temu i to one skłoniły mnie do założenia konta na neurogroove. Zacząłem opis na hyperrealu pod wątkiem o fazach stulecia i w sumie " czemu by nie zrobić z tego TR". Wahałem się czy o tym pisać ponieważ gdybym nawet stworzył książkę na ten temat nie zdołałbym uchwycić nawet 1/10.000 tamtej fazy. Dlatego opisałem głowie początek.

UWAGA: Doświadczenie poniżej przedstawione nie ma na celu zachęcania kogokolwiek do zażywania jakichkolwiek substancji psychoaktywnych. Są jedynie czysto subiektywnym sprawozdaniem na temat efektów zażytego specyfiku.

Byłem w trakcie wypalania 7 fifki. Siedziałem na kładce nad Wisłą w jesienny, chłodny wieczór wsłuchując się w "63 minuty dookoła świata". Jarałem się, że zaraz zacznie się peak i poddam się działaniu swojej ulubionej rośliny, którą wywyższyłem ponad otaczającą mnie rzeczywistość. Co tym razem się stanie? Ostatnio objawił mi się Kryszna w postaci ognia. Teraz może to ja go odwiedzę w lepszym klimacie. Kolejna nadbitka (8?9?) ...sss... i nagle jebut! Wyostrzenie zmysłów zastygam w swojej pozycji zapominając o czymkolwiek. Trwało to pięć, a może 30 sekund. Oprzytomniałem a świat przede mną wywinął się jak wnętrze komputera na drugą stronę. Pikselowata trawa z kawałków ciemnozielonego metalu, czerń nieba stała się gwiazdozbiorem miedzianych istnień po chwili, razem z muzyką zlewając się w oldschoolową psychodeliczną kreskówkę. O kurwa :O ... Spalę jeszcze dwie lufki zanim się zacznie;) Jak pomyślałem tak zrobiłem, ale efekt tej decyzji przerósł moje najśmielsze wyobrażenia.

Schowałem towar, ogień i szkiełko. Czas zniknął. Wczułem się w chwilę przechodząc do sedna materii. Nagle prądy. Widzę przed sobą brązową ścianę zapierdalające po niej niezidentyfikowane kulki. Stałem się neutronem. Obraz szybko oddalił się (działo się to wszystko przy uchylonych powiekach) ustępując pole widzenia okładce książki a na niej człowiek na kole i kwadracie Leonarda Da Vinciego. Książka otworzyła się i wciągnęła mnie w tunel o nieznanym rozmiarze. Ciągnął się on wgłąb zakręcając raz w lewo, raz w prawo wykrzywiając przy tym rzędy tworzących go ścian, podzielonych na prostokątne telewizory, podczas gdy w każdym z nich leciał film. Nie mam pojęcia ile to trwało. Później tunel rozsypał się na drobne kawałki.

Zaczął się lot. Cokolwiek robiąc, a głównie myślałem, słuchałem, obserwowałem świat i chodziłem po okolicy, przy otwartych jak i również zamkniętych oczach widziałem od 100 do wielu tysięcy klatkujących się obrazów. Choć najdrobniejsze przesunięcia w pulsującym prądzie rzeczywistości były wyczuwalne w jednostkach rzędu jednej attosekundy. Czasem wyłapywałem niektóre obrazy i dźwięki i wpatrywałem się w nie. Wszyscy znani mi malarze jacykolwiek istnieli i mieli istnieć przedstawiali mi dzieła z istniejących i planowanych kierunków. Myśli wzmocniły się- cokolwiek pomyślałem mogłem to odczuć: zimno, ciepło, spadanie, latanie, nóż wbity w brzuch, ogień, zrozumienie, smutek, sens, wszystkie odczucia przyziemne jak i metafizyczne kłębiły się w zagęszczonej przestrzeni.

Minęło 5 godzin a ja czułem nadal odrealnienie lecz w bardzo złagodzonej formie. Przespałem się kilka godzin, żeby obudzić się o 4:20 nad ranem i spalić jointa z jednego grama. Tak na zgodę, bo ta podróż była porywcza, gwałtowna i nieco ostra dla mnie za to, że wcześniej przeżyłem inicjację z kodeiną i chlałem. Otwarłem okno. W kilka chwil poszedł z dymem. Myk do łóżka, słuchawki na uszy a przed oczami malarstwo chińskie i wizję z kosmosu.  Kilka godzin później zasnąłem. Czas nie grał tutaj żadnej roli.