cóż że ze szwecji?

Festiwal kultury w Sztokholmie. A skoro kultury, to jesteśmy naćpani naćpani naćpani, podrygujemy podrygujemy podrygujemy w niezmierzonej ciżbie ciżbie ciżbie naćpanych naćpanych naćpanych ludzi, którzy przyjechali do Sztokholmu na festiwal kultury kultury kultury i naćpani naćpani naćpani podrygują z nami w korowodzie w samym centrum Sztokholmu Sztokholmu Sztokholmu, który zmienił się dziś w wielką dyskotekę. Dla nas policja blokuje ruch, dla nas stoją samochody, dla nas gra muzyka, a my tańczymy tańczymy tańczymy.

Festiwal kultury! Kultury karaibskiej! Latynoamerykańskiej! Włoskiej! I – któryż to jeszcze naród komponował wielkie dzieła dyskotekowe? Obojętnie z resztą, co to za kultura, grunt żeby było łup łup łup. Przechodzimy z jednej parady do drugiej. Spójrz na tę Murzynkę. Biali nie potrafią tańczyć. Mijamy „wielką żarówkę” po raz dziesiąty. Łup łup łup. Korowód wyrzuca nas wreszcie, przegryzionych i lekko strawionych, na obrzeżu Gamla Stan. Tu wpadamy na wystawę wielkich zdjęć przedstawiających „rytuały przejścia” ludzi wszelkich ras i kolorów.

Narodziny. Śluby. Chrzciny. Obrzezania. Bar micwy. Zaręczyny. Zapowiedzi. Stawanie się mężczyzną; utrata dziewictwa; plucie kawą na noworodki; skakanie nad bykami; wiązanie stułą; niewyobrażalne przerażenie w oczach małego Turka czekającego na obrzezanie; brzuchy ciężarnych; szlochy panien młodych – wszystko to wychodzi z ram, nabiera głębi: wiatr porusza ich włosy, blik światła na okrągłym brzuszku faluje, bo zasłona nie do końca przykrywa okno, a jest przeciąg. Pali nas żar tropików. Suszy suchość pustyni. Chłodzą wody Gangesu. Psychodelia.

Miasto rozlało się w otaczających je ze wszystkich stron wodach, lekko faluje. I nie wiemy już, czy te światła są na prawdę tak rozmyte i rozedrgane, czy tylko nam się wydaje wydaje wydaje...

Ranek w Sztokholmie: te rozkoszne, przytulne domki na 24000 (słownie: dwudziestu czterech tysiącach) wysp archipelagu. Płyniesz sobie statkiem do zamku królewskiego. Mijasz domeczki o wielkich oknach i myślisz sobie – chciałbym w takim mieszkać, nad wodą, ze swoją żoną, synem i łódką, płynąć codziennie do pracy. A potem stajesz w królewskich ogrodach i chodzisz między równiusieńko przystrzyżonymi żywopłotami, które król sadził osobiście. Odwiedzasz chatkę króla (wiedząc, że jest to faktycznie rezydencja urzędującego króla, jakkolwiek śmieszni w tych czasach są królowie), oglądasz płótna, na których przepysznie przedstawiono, jak szwedzka armia spuściła wpierdol Polaczkom (skrupulatnie podpisane, każdy po nazwisku -ski, -cki wymieniony) i zaraz jakoś tak weselej się robi.

Wracasz do Slussen, zajadasz homara na Katarinahissen, podziwiasz panoramę. Sztokholm. Czternaście wysp połączonych pięćdziesięcioma trzema mostami. Chwileczkię, ile ich mamy w naszy stolycy? Sztokholm, tutaj firmy mają adres: Keja 5, Gamla Stan. Tutaj chodzimy w kółko nad wodą, dookoła wysp, dookoła Bałtyku, dookoła jeziora. Podziwiamy piękne żaglowce zaparkowane przed luksusowymi hotelami. Łodzie mieszkalne. Łódki, jachty, łódeczki. Lody mają pyszne, design – wiadomo, usposobienie – południowe. Miejskie plaże, miejskie skałki, w sam raz na rozłożenie kocyka. Zimni Szwedzi! Ha! Zimni, półnadzy, naćpani, pijani, tańczący w nocy na festiwalu kultury: Szwedzi.

* * *

Nad ranem w zimnym Sztokholmie dwójka zmarzniętych psychonautów w kolejce po hamburgera. Nad ranem, w zimnym Sztokholmie, gorące szwedzkie blond sucze, w minówach nie zakrywających pizd i z cyckami wylewającymi się przez głębokie dekolty, gdy nachylają się by rzygnąć prosto na szwedzką ulicę. Ulica, która – czy to pod wpływem sinego światła latarń, czy coraz bardziej doskwierającego niedoboru serotoniny – ukazuje nam się brudna i zupełnie nieszwedzka. W dodatku omamy zapachowe wykręcają nam fizjonomie, może z resztą to nie omamy, ale prawdziwe zapachy miasta: kanałów, Bałtyku, ryb, smaru, koszy na śmieci, spalonego tłuszczu, wymiocin i szczyn, wyłapywane z kilku kilometrów przez wyostrzony węch.

Siedzimy – gdzieś – obojętnie gdzie – siedzimy nad wodą, dochodzi czwarta, światła oczywiście wciąż rozmyte i falują, ale to chyba w wodzie normalne? Hamburger jest ohydny. Co byśmy oddali za odrobinę zmęczenia? Królestwo za zmęczenie!

— Kurwa...

— W rzeczy samej...

— Zimno.

— Zimno. Pomyślałaś, jak one moga tak chodzić?

— No właśnie nad tym samym się zastanawiałam.

— Zimno, kurwa.

— Zimno... A widziałeś, jak patrzyły na mnie? Myślały sobie na pewno: „jak taka pokraka wyrwała takiego kolesia?”

— Kurwa, pierdolisz. Patrzyły na ciebie i myślały: „Chciałabym być taka, jak ona”.

Przytulamy się, żeby nie było tak strasznie zimno.

Na stacji metra czekamy na pierwszy pociąg dnia. Zwykła szwedzka dziewczyna patrzy z bólem na szwedzkiego chłopca. Może to mój nastrój, a może faktycznie w jej oczach tlą się łzy. Obejmuje go, patrzy w oczy. Może rozstają się na zawsze?

Sterylny szwedzki pociąg odwozi nas do sterylnego szwedzkiego hotelu, ze sterylnym szwedzkim pornosem.

I ten pornos, moi mili, ten pornos właśnie, nas usypia...