wielki kreator.

   Witajcie wszystkie duszyczki. Pragnę podzielić się z wami kolejnym doświadczeniem. Tym razem czystego surrealizmu (a może lepiej - nadrealizmu). Postaram się jak najdokładniej opisać to, czego nie da się nawet wyobrazić, a co dopiero uchwycić w ramy słowne. Zyskując choć na (wieczny) moment dostęp do kronik Akashy, hiperprzestrzeni - widziałem. 

   W piątek spaliłem resztki Changi royal, pod której dyktando upłynął cały tydzień (50% DMT, baniceriopsis caapi, ruta stepowa, pasiflora, lotos) w postaci nabitej lufki. Choć doświadczenie było bardzo przyjemne, to jednak za słabe, jak dla mnie. Po trzech godzinach zapaliłem więc DMT - około 50 mg. 

   Rozgościłem się na sofie, uprzednio sprawdzając, czy gdy ciało opadnie, będzie wygodnie leżało. Podgrzałem beżowy proszek, a ten topiąc się kształtował kropelki we wzór kwiata lotosu. Pierwszy buch - bardzo słaby, drugi - przepotężny i trzeci - również konkretny. Położyłem się, zamknąłem oczy i dodatkowo zakryłem je dłońmi, by i tak nikłe światło przypadkiem nie przyciemniało mi wizuali. Tak - światło zdecydowanie, nawet najsłabsze, przyciemnia CEV-y na DMT. Zobaczyłem punkcik w szyszynce, który rozgrzał się do czerwoności. Ujrzałem w nim postać. Postać wielkości komórki, w samym centrum - jaskrawoczerwoną. Czyżby to był sam Bóg we własnej osobliwości? Zbliżałem się do niego i w pewnym momencie, jakby pęknął. Jakby się rozlał. I wylały się wszelkie struktury. Nie żaden fraktal - fraktale są płaskie. To coś absolutnie najpiękniejszego, nieskończenie wielowymiarowego, dużo bardziej złożonego. I tańczy. Cudownie tańczy. Mogłem to oglądać z każdej strony, a tych stron jest tak wiele. Tak bardzo wiele... Cóż to za pokój... Najwspanialszy pokój we Wszechświecie. I tańczy, niczym pokój pełen zakrzywionych, ruchowych (ruchomych) luster, gdzie każde wynika z każdego. A wewnątrz tych luster wszelkie multistruktury. Tak piękne. Tak cudowne. Niewypowiadalny zachwyt rysował się na mojej twarzy. W pewnym momencie poczułem, że za chwile to zniknie. Ale tak bardzo pragnąłem, by trwało... Zostałem wysłuchany. Obraz skręcił w prawo i w dół, i zobaczyłem rękę Boga(?). Byt ów jakby sięgnął po kubek kawy(?) - w tym momencie był wielki, że większy od znanego nam Wszechświata. Miał już się zająć swoimi sprawami, ale dał mi jeszcze trochę czasu, bym mógł w niemym zachwycie obserwować jego ciało od wewnątrz mej istoty. Bo czyż nie jest to widziane od wewnątrz ciało boskie?. Dziękowałem. Nie werbalnie. Nawet nie w myślach. Po prostu dziękowałem. Pomachał mi - nie tyle na pożegnanie, co na do widzenia. 

   Wszystko było jednak jakby nieco wyblakłe. Wiedziałem, że może być bardziej kolorowo... Zrobiło mi się trochę smutno, bo zdałem sobie sprawę, że aby uzyskać DMT, należy torturować rośliny... Tak było w piątek.

ŚMIERĆ

   Niedziela. (W sobotę, z powodu spotkania rodzinnego, odpoczywałem). Zawitałem na gralnie. Było przed 17:00, a z ludźmi umówiłem się na 19:00, więc miałem dwie godziny dla siebie. Nie mogłem się doczekać kolejnej sesji z DMT. Nasypałem "na oko" około 150 mg proszku do specjalnego szkła. Dużo, nawet bardzo dużo. Pomyślałem sobie jednak, że przecież nie muszę wszystkiego spalić i najwyżej zostawię jakiegoś buszka. Powyciągałem wszystkie rzeczy z kieszeni, bo wiedziałem, że będę wierzgał (zawsze wierzgam na DMT). Włączyłem jakąś muzykę i przygasiłem światła. Podgrzałem proszek. Nieco dłużej, niż zwykle, by roztopił się dobrze. Ściągnąłem jednego dogłębnego bucha, którym wessałem wszystko. Nie sądziłem, że moja płuca mogą pomieścić tyle dymu. Już wiedziałem, że jestem... Że jest najpotężniej...

   Opadłem na sofę, od razu zakrywając dłońmi zamknięte oczy. Ciemność. W samym środku widziałem, jak szyszynka, a w zasadzie subatomowa cząstka w niej, rozgrzewa się do czerwoności i się przybliża. Wyglądała, jak koło. Koło Dharmy, które rysowało się pomarańczem w czerwonej obwódce. Pęczniała i coraz bardziej się rozgrzewała, by w końcu eksplodować. Bum! Wielki Wybuch, hehe. Eksplodowała miliardami przepięknych, świecących barw. Wszystkie te kolory mieniły się sobą wzajemnie, tak, że nie byłem w stanie określić, który jest gdzie. Były wszędzie... wszystkie. Tańczyły w multistrukturalnym pokoju. Ich taniec był niejako następstwem ruchów palca Stwórcy, którym jakby mnie do siebie przyciągał. Ich jaskrawość i nasycenie były wręcz niemożliwe. Byłem całkowicie przekonany, że ta potężna eksplozja rozwaliła mi szyszynkę..., że umarłem. Nie było mowy o oddychaniu. Ciało przestało istnieć. Nie było dźwięków, ani niczego, czego doświadczamy na ziemskim padole. Byłem jednak całkowicie spokojny. Zrobiło mi się tylko żal Mamy, że umarłem przed nią. Wiedziałem ile jej to bólu przyniesie. Szkoda mi było też przyjaciół, którzy przyjdą i znajdą moje zwłoki. Nie ubierałem tego w żadne słowa, czy klasyczne myśli. Nie myślałem tego, a jednak podobne było to do myśli.

Akt Tworzenia

   Wtedy to zacząłem rozumieć, czym jest ten tajemniczy pokój, to przepiękne pomieszczenie. Ta przestrzeń, niczym w obrazach Salwadora Dali'ego, lecz jednak dużo bardziej pusta, wypełniona była bardzo złożonymi w swej prostocie strukturami - bryłami, jedno, dwu, trój i nieskończeniowymiarowymi formami. Wszystko tańczyło... Barwy mieniły się cały czas, jakby jeszcze nie były samodzielne, tzn. jakby każda cały czas się zmieniała w inną i występowały wszystkie na raz, a każda z osobna. Błyszczały, jak ciała ustonogów, jednakże tysiąckroć bardziej. Opalizowały, labradoryzowały, wykazywały polichroizm... Były takie... spolaryzowane wszechstrukturalnie. Bryły, jak z obrazów Sętowskiego, ale jakby pozbawione jeszcze tekstury, czy też faktury powierzchni wykrzywiały się w każdy możliwy sposób i zmieniały formę, ukazując swój nadrealizm. Geometria brył cały czas ulegała transformacji. Sześciany stawały się dwunastościanami itd., aż do wszechścianu i na odwrót. Figury foremne, ścięte, proste i złożone. Generalnie całą tę multistrukturę nazwałbym wszędziewszystkościanem. Ten pokój... był jakby laboratorium, albo pracownią, ewentualnie pokojem zabaw transcendentnych potężniej istoty -Wielkiego Kreatora, a ja leżałem w jakimś akwarium(?), tudzież pudełku(?). Widziałem rękę Stwórcy, który złapał mnie dwoma palcami za głowę (a przynajmniej za centrum świadomości). Byłem dla niego wielkości małej myszki, lub jeszcze mniejszy. Wierzgałem wszystkimi swoimi ośmioma nogami i czterema rękami, a owe kończyny pozbawione jeszcze były stawów (bardziej przypominałem małą ośmiornicę, niż człowieka). W ogóle byłem tylko biomasą, pozbawioną jakiegokolwiek układu kostnego. Spojrzałem na twarz tego Wielkiego Kreatora. Widziałem ją. Wyglądał na mężczyznę w wieku około 20 - 30 lat. Uśmiechał się, lecz uśmiechem podobnym do maski anonimusa. Jego ubiór (o ile w takiej multiwymiarowości jego szatę można określić mianem ubioru) wyglądał dosyć groteskowo, przypominając odzienie nadwornego błazna - nie jest to właściwe określenie, bo na pewno nie był żadnym błaznem (miałem lepsze, ale uleciało bezpowrotnie), tudzież dworzanina. Lepił mnie - kształtował z galaretowatej substancji lewą ręką, prawą trzymając moją głowę. Dziwiło mnie to, że jeszcze nieobdarzony ciałem właściwym już miałem świadomość - widać tak musiało się to odbywać. Komunikowałem się w jakiś niewerbalny sposób z Wielkim Kreatorem . Ufałem mu. Wiedziałem co robi. Z resztą nie mógłbym i tak nic zrobić. W żaden sposób się sprzeciwić. Byłem tylko małym, dopiero co tworzonym zwierzątkiem. Trwało to wszystko zarazem chwilę, jak i całą wieczność...

NARODZINY

   Delikatnie substancja zaczęła puszczać, dzięki czemu poczułem fizyczne ciało, które pozbawione mojego nadzoru wierzgało we wszystkie strony - głównie nogi. Wtedy... puściło: Hyyyyyyyyyyyyyyyyyyy! - złapałem haust powietrza, jak przy narodzinach! Jakbym wynurzył się z oceanu, resztkami sił walcząc o życie. Jakby to był mój pierwszy oddech. Huuuuuuu - wydech... i jeszcze parę głębokich oddechów. Otworzyłem oczy. Dementor jeszcze mocno działał, co widać było po OEV-ach, a także czuć w całym ciele. Szybko spojrzałem na telefon - minęło 20 minut. Przez ten czas w ogóle nie oddychałem! Czułem mrowienie w całym ciele, jak i przepływające prądy - tak, jak gdy uderzymy się w łokieć, trafiając w nerwa, co najbardziej czuć w małym palcu. Zacząłem sprawdzać funkcje motoryczne ciała (ciągle jeszcze leżąc), bo nie wiedziałem, czy nie jestem sparaliżowany. Szybki rekonesans i pozytywna diagnoza - nogi w porządku, ręce też, tylko gorzej z palcami, którymi co prawda mogłem poruszać, ale nie utrzymałbym kubka z herbatą. Sprawdzałem zmysły, czy wszystkie są obecne. Były. Wykrzyknąłem z całych sił, ile tylko było energii w przeponie: Łuuuuuuuuuuu!, będąc w szoku popodróżnym i jeszcze parę razy: Łooooooooł!!! Łuuuuuuuuuuu! Łoooooooouuuuuuuuu!!! Dźwięk był nadwyraz czysty, dosyć wysoki, jak na mój basowy głos.

   Wstałem. Poszedłem do umywalki obmyć twarz wodą. Spojrzałem w lustro - twarz moja, ale jakby inna. Oczy z nowym błyskiem. Zacząłem krążyć dookoła, jeszcze co chwile krzycząc: łuuuuuuuuu!!! Byłem pod ogromnym wrażeniem. Rękami łapałem się za głowę i ciągle chodziłem w kółko. W tym momencie na gralnie wpadł Bąku. Gdy mnie zobaczył, od razu wiedział, co się stało. Powiedziałem do niego, że jeszcze chwilka i zaraz będę obecny. Spokojnie - odparł - wróć do ciała. Gdy już usiadłem, ten spojrzał na mnie i powiedział: o ja pierdole, jak Ty wyglądasz! No i cyknął mi fotkę, a rzeczywiście wyglądałem... inaczej. Hehe.

   Podsumowując - Ten trip był absolutnie najpotężniejszy ze wszystkich i najpiękniejszy, choć nawet lekko przerażający (zwłaszcza moment pierwszego oddechu, kiedy uświadomiłem sobie, że w ogóle nie oddychałem). W skali od 1 do 10 daję mu 13000;-) Pobił wszystkie moje doświadczenia razem wzięte. Pokusiłem się o stwierdzenie, że był tysiąckroć mocniejszy od Szałwi na kwasie (tylko orientacyjnie, gdyż nie da się tego w żaden sposób porównać). Oczywiście mój racjonalny umysł stara się zinterpretować wizje. Czy były to tylko moje fantasmagorie? Czy może rzeczywistość absolutna. Nie umiem stwierdzić, czy Wielki Kreator to Absolut we własnej osobliwości, czy może bardziej Brahma (samonarodzony, ten który stworzył ludzi i rzeczy, zrodzony z oddechu Brahmana - Mahawisznu - wg hinduizmu), czy też Deva, czy jakaś inna wielka istota astralna. Wydaje mi się, że bardziej jedna z najwyższych istot, ale jednak nie Absolut. Jednak w momencie doświadczenia nie miałem cienia wątpliwości, że to Stwórca. Nie wiem, czy całego wszystkiego, czy tylko wykorzystywał prawo dane mu od Najwyższego do stwarzania rzeczy i istot (w tym ludzi), ale był to na pewno Wielki Kreator. Rzeczywiście możnaby rzec, że "stworzył ludzi na swój obraz i podobieństwo". 

   Zdaję sobie sprawę, że można wejść jeszcze głębiej, jeszcze dalej, ale... czy wytrzymałyby to moje nerwy? Czy dimetylotryptamina może sparaliżować człowieka? Czy odważyłbym się świadomie na jeszcze potężniejsze doświadczenie? Po wszystkim stwierdziłem do Bąka, że "teraz od tripów na pewno muszę odpocząć... chyba...";-) Mam nadzieję, że chociaż w jakimś ułamku promila oddałem tę podróż. Pozdrawiam.