jak uciekłem z wesela kuzynki żeby się naćpać i co potem działo się przez kolejny rok.

Nie widziałem jeszcze, żeby ktoś tak świetnie oddał słowem pisanym stan ducha z sytuacji, kiedy paniczny i samonapędzający się lęk gości w odurzony sajko umysłem. Bardzo podobał mi się ten TR - wyróżnia się znacząco na tle innych dostępnych tutaj dzieł.

Ciekawy i dający do myślenia opis. Jednak, jak pewnie wiesz, nie jesteś jedyną osobą na świecie, która przeżyła i doświadczyła podobnych stanów. Jest to bardzo typowy przebieg dla głębokiego, umownie nazwijmy to; bad tripa. Sam mam wśród znajomych kilka identycznych przypadków, w tym moja najlepsza przyjaciółka (po 4-HO-MET), której znacząco pogłębiła się depresja i mimo upływu 2 lat dalej jest z nią ciężko, oraz mój dobry przyjaciel (po samej marihuanie, ale w ilościach gargantuicznych wprost rozmiarów). Sam także doświadczałem takich depersonalizacji i derealizacji, jednak w znacznej większości przypadków nie wywierały one negatywnego, traumatycznego wpływu. Od pół roku intensywnie zajmuję się, można powiedzieć; badaniem tego typu przeżyć. Próbuję dociec ich przyczyny i poznać mechanizm działania, zwłaszcza, że u masy osób jest on podobny i powtarzalny. Analizuję podobne opisy i próbuję wyciągnąć z nich cechy wspólne. Opierając się przede wszystkim na własnym doświadczeniu (nie tylko pod wpływem psychodelików, ale ostatnio także medytacji), a podpierając nie tylko opowieściami wyżej wymienionych przyjaciół, ale także wiedzą i opisami stanów zaczerpniętymi z religii wschodu, wiedzy z antropologii i fizjologii, podstaw psychologii oraz rozmaitych filozofii. Są ludzie, którzy pięknie rozwinęli świadomość poprzez wieloletnią praktykę; medytacje i oczyszczenie duchowe, mają oni naprawdę ogromną wiedzę, ale zazwyczaj nie używają psychodelików i brak im wiedzy w tym temacie, która do rozwiązania Twojego problemu jest bardzo pomocna. Są także i tacy, którzy przyjmują całą masę różnorodnych substancji i także rozwijają świadomość, lecz często brak im wiedzy i zrozumienia na innych płaszczyznach, które doświadczenie poprzez świadomość także, moim zdaniem, musi objąć. Trudno mi jest porównać swoją wiedzę do czegokolwiek, gdyż staram się czerpać krytycznie ze wszystkich możliwych źródeł informacji, jednak zwłaszcza z moich własnych przeżyć i ich wnikliwej analizy. Udało mi się niedawno uformować kilka konkretnych wniosków, które, mam nadzieję, pomogą Ci choć trochę zrozumieć, co się stało. Spróbuję przedstawić to na swoim przykładzie:

Pierwszy w moim życiu przypadek, kiedy poczułem się dziwnie i „nie do końca” w swoim ciele miał miejsce również po grzybach, na podkładzie marihuanowym. Czułem przez większość czasu, że przebywam jakby obok swojego fizycznego ciała. Gdy np. obróciłem się o 360^o to po zatrzymaniu się czułem jeszcze jak przez krótką chwilę „reszta mnie” wraca na swoje miejsce. Przyznam, że nie podobało mi się to i wywołało lekki niepokój. Samo przeżycie nie było bardzo silnie i intensywne. Były to początki moich doświadczeń psychodelicznych, szybko więc uznałem to za efekt halucynogenny i nie przejmowałem się tym więcej. Jakiś rok później, gdy miałem już za sobą przepalone, obiektywnie mówiąc, z 0,5 kg marihuany ta sama namiastka depersonalizacji zaczęła wracać i również nie podobało mi się to. Czułem się bardzo nieswojo. Gdy bardzo się najarałem czułem czasem jak coś odcina mnie od fizycznego ciała. Czułem jakby ulatywał w górę na kilka cm i zaraz wracał na miejsce. Bałem się i nie rozumiałem co się dzieje, zwłaszcza, że najczęściej wiązało się to z utrudnionym oddychaniem i uczuciem chłodu w organizmie. Do tamtej pory po marihuanie nie odczuwałem podobnych stanów i już wtedy zaczęło mnie to zastanawiać, w jaki sposób rodzaj przeżywanej bani przerodził się w coś takiego. Byłem przekonany, że to, co się dzieje nie jest wyłącznie wytworem najaranej głowy, ale to coś z moim ciałem dzieje się naprawdę.

(W międzyczasie eksperymentowałem także sporo z szałwią wieszcza; po niej doznawałem już solidnej depersonalizacji. Czułem się punktem ulokowanym, mniej więcej, w środku mojej głowy. Traciłem całkowicie poczucie posiadania własnego ciała fizycznego. Patrzyłem na nogi i nie wierzyłem w to, że należą one do czegoś takiego jak „ja”. Po szałwi natomiast nie odbierałem tego negatywnie, bania była za grubo żeby skupiać się na ocenianiu i analizie tego, co widzę. Dopiero po ustąpieniu efektu oceniałem przeżycie i wtedy odbierałem je jako pozytywne).

Po jakimś czasie efekty po marihuanie nasilały się. Czułem się coraz bardziej dziwnie, a depersonalizacja swoją siłą i realnością osiągnęła poziom jak po szałwi. Nie rozumiałem co dzieje się z moim ciałem i moją psychiką. Byłem nawet bliski całkowitemu rzuceniu marihuany. Na tym właśnie etapie zatrzymał się mój przyjaciel, zgłosił się do psychiatry i do dziś praktycznie nie tyka trawy. Ogólnie stał się bardziej zamknięty w sobie i jakby boi się… życia. Ja nie poddałem się jednak tak łatwo i zamiast uciekać od problemu wkrótce postanowiłem go rozwiązać. Do tamtej pory wszystkie kwasy, grzyby itp. brałem tylko i wyłącznie dla śmiesznej fazy. Nie w głowie mi było poszerzanie świadomości. W marcu ubiegłego roku przeżyłem spotkanie z meskalinowym kaktusem i wtedy pierwszy raz zrozumiałem „o co chodzi” :D Był to tylko przedsmak psychodelicznej torpedy jaką zaaplikowałem sobie dokładnie 2 miesiące później (25C-NBOMe, opisane w jednym z moich reportów). Tu wszystko, co do tej pory widziałem po psychodelikach skończyło się po 15 minutach tripu, a ten miał wzrastać geometrycznie przez następne 2 godziny… W szczytowym momencie doznałem totalnej eksterioryzacji. O jakimkolwiek fizycznym ciele nie mogło być mowy. Czy o derealizacji może być mowa – ciężko powiedzieć, gdyż cały ten normalny świat jaki znamy przeniknął świat duchowy, świat świadomości i zlały się one w jedną całość. Było fantastycznie. Czułem jakbym w poszerzaniu świadomości przekroczył jakąś wyraźną granicę i wbił się w „nadstan”. Wszystko było bardziej, wszystkiego było więcej. Także cały fizyczny świat odbierałem inaczej; jak stworzony i skonstruowany wg planu; na geometrycznej siatce, złożony z niepodzielnej materii. Po ustąpieniu szczytu do końca dnia czułem się wystrzelony kilkadziesiąt cm ponad swoje ciało, czułem także jakbym miał większe rozmiary. Ciało działało w jakimś dziwnym trybie awaryjnym. Oddech miałem bardzo, bardzo płytki, moje serce praktycznie nie biło, mimo, że biegałem, skakałem, śmiałem się i prowadziłem nieustanne rozmowy. Czułem się jakbym sterował swoim ciałem jak maszyną. Tak jakby moje eteryczne ciało włóczyło tylko za sobą to fizyczne. Czułem się wyśmienicie, podobnie jak moi 2 towarzysze, których przeżycie było identyczne. Tego dnia nie mogłem już dyskutować z faktem, że oprócz fizycznego ciała każdy z nas posiada także inne ciało, duszę czy też świadomość (jak kto woli i w co kto wierzy), rozdzielną od fizycznego. Byłem tym faktem zachwycony.

Po kolejnych 2 miesiącach powtórzyłem doświadczenie, tym razem z 25B. Wszystko szło podobnie, jednak bania zatrzymała się przed tym najpiękniejszym, kulminacyjnym punktem, jaki pamiętałem z 25C i zaczęła pikować w dół. Miejsce było nieodpowiednio dobrane, pogoda nie sprzyjała, do tego znaleźliśmy się wśród nieprzychylnie nastawionego tłumu ludzi (jakaś pielgrzymka w Kalwarii Zebrzydowskiej, szkoda gadać, rzeźnia), po 2 godzinach euforii czułem jakbym wypłukał się z całego szczęścia. Mimo bajecznych fraktali i prześlicznych kolorów wszystko powoli stawało się brudne, dziwne, pokrzywione. Gdy patrzyłem na swoje ciało całe odbierałem jako wyniszczone i chore. Tu również pojawiły się myśli typu: co ty zrobiłeś ze swoim ciałem? Wszyscy ludzie byli wręcz obrzydliwi; powykręcani, ze wstrętnymi twarzami, albo bardzo grubi, albo jakby chorzy, czy kalecy, szpetni jednym słowem. Moje ciało wydawało się wychudłe jak szkielet. A gdy przeglądałem się w lustrze… DRAMAT. Nie spałem całą noc, ostatnie efekty wizualne ustąpiły dopiero po 20 godzinach od zarzucenia (!). A ja już po 8 miałem ich serdecznie dość. Tu też jednak cały czas towarzyszył mi zwolniony oddech i również przebywałem w tym „nadstanie”, tak jakby ten świat był poniżej jakiegoś innego dużo większego świata, którego praw nie znam i nie rozumiem. Nie chcę oceniać tej bani jako pozytywną czy negatywną; dała ona na pewno wiele do myślenia. Do tego momentu z kolei moje przeżycia pokrywają się ze wspomnianą wcześniej przyjaciółką. Czy można było po czymś takim wpaść w długotrwałą depresję? Jak najbardziej. Ja natomiast  zająłem się znalezieniem przyczyny i wyjaśnień dla tego, co się stało. Wspaniałe rozwiązanie miało już niebawem nadejść.

Niedługo potem zmierzałem na ceremonię Ayahuaski (raport z tejże również zamieściłem na neurogroove ;). Tu także doznałem ekstremalnie potężnej eksterioryzacji. Kiedy po kilkudziesięciu minutach od szczytu bani zauważyłem, że biorę jeden bardzo płytki oddech na 2-3 minuty to nie chcę nawet wiedzieć jak długo leżałem na 100% bezdechu kiedy przeżywałem skrajne stany eksplozji świadomości… Fizyczne ciało było uśpione, wręcz martwe, za to świadomość była hiperaktywna. Czułem się połączony z Najwyższą Świadomością, z całym Wszechświatem. Jednocześnie czułem, że przebywam w każdym miejscu na raz. Czas nie istniał. Czułem także, że cały materialny świat, wszystko, co istnieje, co znamy jest stwarzane myślą i to myślą świadomą! To bardzo ważne, gdyż tu dopatruję się przyczyn derealizacji. O tym także mówi religia buddyjska – wszystko jest złudzeniem, wszystko jest snem, ten świat nie jest prawdziwy. Cała sprawa stała się wtedy dla mnie prosta i oczywista jak 2+2. Podobne twierdzenia znalazłem także u Platona (świat materialny jest odbiciem świata Idei), a także w jednych z najnowszych doniesień fizyków teoretyków, którzy twierdzą, że nim powstał świat materialny (przed Wielkim Wybuchem) musiała istnieć Świadomość. My wszyscy jesteśmy częścią tej wielkiej Świadomości, a naszym złudzeniem, ułudą naszego ego jest to, że stanowimy coś tak naprawdę odrębnego. Skoro świadomość jest rozłączna od fizycznego ciała, skoro jest wieczna i jest częścią tej generalnej pierwotnej Świadomości to tłumaczy to jak dla mnie cały problem depersonalizacji. Fizyczne ciało, osobowość, ego – wszystko to wypłynęło wraz z materialnym światem ze Świata Idei. I nie chcę tu mówić, że nie jest „prawdziwe”, jest natomiast dla mnie pewne, że ponad materialnym światem istnieje nadrzędny, niematerialny, świadomie i w inteligentny sposób skonstruowany. Dlatego jeśli wydaje Ci się, że tak naprawdę nie istniejesz (jako osobowość), nie jesteś prawdziwy albo nie jesteś swoim ciałem – tak właśnie jest. Cały dramat bierze się z zaprzeczenie temu faktowi i kurczowego trzymania się materialnego życia i ego. Celem buddyzmu i tzw. Oświeceniem jest zgniecenie ego, „przebudzenie” się z tego snu, jakim jest ziemskie życie. Zrozum, że jesteś tylko świadomością, nierozłączną częścią Wszechświata, z którym winnyś tworzyć jedność. To wbrew pozorom; jest o wiele piękniejsza wersja rzeczywistości niż ta którą wszyscy uznają. Po Ayahuasce czułem się doskonale. Cały organizm dziękował mi za to, co zrobiłem. W lustrze nie mogłem się na siebie napatrzeć, taki byłem piękny, haha J Wszystko było śliczne. Nie było śladu brudu, zepsucia, choroby i tego syfu, który oboje chyba widzieliśmy. Do dziś nie dociekłem natomiast skąd biorą się te obrzydliwe wizje. Postanowiłem jednak nie zażywać nigdy więcej substancji chemicznych celem poszerzania świadomości. A teraz jestem już pewien, że nie zażyję także żadnych grzybów, szałwi itp. Tylko DMT (które jest substancją endogenną, tj. wytwarzaną naturalnie przez organizm) i THC, o którego boskich właściwościach miałem się niebawem przekonać i na nowo odkryć marihuanę... Skąd jednak bierze się paniczny lęk, obrzydzenie i cała trauma? Myślę, że z braku zrozumienia dla tego, co się dzieje. Po takim doświadczeniu jak Twoje z grzybami nagle wystrzeliwuje Cię w rzeczywistość, która jest o wiele, wiele większa i bardziej niezrozumiała niż wszystko, co do tej pory w życiu widziałeś. Nagła konieczność zaprzeczenia takim faktom jak prawdziwość istnienia ciała czy możliwość istnienia świata poza materialnym stworzyć może ogromne rozdarcie wewnętrzne i psychiczny kocioł. Coś, co z jednej strony jest arcynielogiczne wtedy jest tak prawdziwe, że w zasadzie nie wiadomo już co się dzieje. Wszystkie te etapy, które na drodze duchowego rozwoju powinno się pokonywać krok po kroku, powoli i bez żadnych substancji, po psychodelikach pokonujesz błyskawicznie i często bez odpowiedniego przygotowania. Jedni znoszą to lepiej, inni dostają więcej niż są w stanie zrozumieć i kończy się to tak jak u Ciebie. Zanurzenie się w medytacji, oczyszczenie ciała, praca nad swoim umysłem – to wszystko powoli prowadzi także do depersonalizacji, derealizacji, oderwania od tego świata (o tym zaraz). Dla przykładu porównam przebywanie w tym stanie jak podróż do obcego miasta:

1. Na drodze spokojnego, systematycznego duchowego rozwoju - przyjeżdżasz do obcego miasta pociągiem, masz pełny portfel, zarezerwowany nocleg w hotelu, w kieszeni plan miasta, znasz biegle język kraju, do którego jedziesz, a wszyscy ludzie uśmiechają się i chętnie wskazują drogę. Po zostawieniu rzeczy w hotelu masz spotkać się ze znajomym, który oprowadzi Cię po starówce.

2. Po psychodelikach – zamykasz oczy, a gdy je otwierasz znajdujesz się w miejscu, które pierwszy raz widzisz na oczy. Nie masz przy sobie nic oprócz ubrania. Nie znasz ni w ząb języka, ani żadnych ludzi. Wszyscy wydają się jacyś podejrzani, patrzą jakby chcieli Ci zrobić krzywdę. Nie wiesz jak się stąd wydostać, gdzie i co zjeść ani gdzie się przespać. Pewnie są i tacy, którzy sobie jakoś poradzą. Ale większość ludzi wpadłaby w panikę.

Skoro już stało się to, co się stało spróbuj spojrzeć wstecz, dokładnie i krok po kroku zrozumieć co się stało, bo to nie była halucynacja wytworzona przez mózg, a prawda, z którą musisz się zmierzyć. Czy możliwe jest, że tak wiele ludzi na świecie, którzy się wjebali w depresje i samobójstwa po takim przeżyciu doznali niemalże identycznej halucynacji? Niemożliwe. Psychodeliki obnażają prawdę, w nieraz dramatyczny sposób.

Po powrocie z Aya zmienił się mój stosunek do marihuany. W połączeniu z technikami oddychania i medytacji, a także jogi odkryłem jej wspaniałe działanie. Niedawno zacząłem podczas medytacji doświadczać lekkich depersonalizacji. I powiem Ci, że to bardzo przyjemne uczucie. Kiedy ostatnio na delikatnym podbiciu marihuanowym zacząłem medytować pierwszy raz w życiu świadomie doświadczyłem OOBE. Wychyliłem się z ciała, które było zupełnie uśpione. W ułamku sekundy poczułem jak świat rozrósł się do niewyobrażalnych rozmiarów. Doznałem możliwości poruszania się w dowolnym kierunku i z niemal dowolną szybkością. Drzwi zostały otwarte, odłączyłem świadomość od ciała. Wiem, że to dopiero początek wielkiej drogi, na której OOBE to jedna z mniejszych „atrakcji”. Jest to jednak droga wielkiego szczęścia, radości i spokoju, jeśli pokonywana roztropnie i krok po kroku.

W Twoim przypadku kolej rzeczy była taka, jaka była, a czasu już nie cofniesz. Spróbuj jednak zagłębić się w ten problem, rozłóż go na czynniki pierwsze, dojdź do przyczyny, poznaj, a zobaczysz, że zamiast lęku i obrzydzenia pojawi się radość i spokój ducha. Gdy zniknie strach pozostanie tylko wielka mądrość życiowa. Mam nadzieję, że się uda, powodzenia!