300mg dxm i depresja układu oddechowego

S&S – znudzenie, ok. godziny 21, mój pokój

Substancja - 300mg DXM

Doświadczenie – THC, kodeina, benzydamina, amfetamina, efedryna, alkohol, grzyby

Do DXM podchodziłam ostrożnie, dużo czytałam na ten temat i nie chciałam przegiąć. Prócz jednej próbnej dawki DXM, a mianowicie 150mg, nigdy nie miałam z tą substancją styczności. Za pierwszym razem nie było żadnych większych efektów, po prostu miło słuchało mi się muzyki, czułam się bardzo fajnie.

Za drugim razem (wczoraj wieczorem) zjadłam 20 tabsów acodinu ok. 21 i czekałam na efekty leżąc na łóżku i układając pasjansa. Efekty przyszły o wiele szybciej niż się ich spodziewałam. Po ok. 35 min. zaczęło kręcić mi się w głowie, słabo widziałam, czyli standard, więc się położyłam, naciągnęłam słuchawki na uszy i czekałam aż faza się mocniej wkręci. Leżałam tak z 30 minut i muszę przyznać, że czułam niewielki dyskomfort, ale było jeszcze ok. Jednak z każdą minutą ciężej mi się oddychało, jak zamykałam oczy widziałam siebie zamkniętą w ogromnym sześciennym pudle zbudowanym z ruchomych fraktali, które cały czas się zmieniały. Pokój wydawał mi się ogromny, rozciągał się i kurczył.

Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że ta faza po prostu nie była ani trochę przyjemna, przytłaczała mnie. Było mi cholernie niedobrze i oddychanie sprawiało mi trudność, momentami nie wiedziałam co się dzieje. Uznałam, że może jak zwrócę to mi będzie lepiej, kilka pierwszych prób wstania z łóżka było nieudanych, jak się udało wstać czekał na mnie jeszcze jeden quest: dojść do łazienki. Podejrzewam, że chodziłam jak robot-zombie, ale to nieważne. Niestety ze spawem nieco się spóźniłam, nie było w nim śladu tabletek i oczywiście czułam się jeszcze gorzej, a więc efekt był odwrotny do spodziewanego.

Poleżałam sobie trochę na podłodze, fraktale nie dawały mi spokoju i było coraz straszniej i to bynajmniej nie ze względu na to co widziałam, a na duszności, które się nasilały. Podniosłam się, spojrzałam w lustro, ale gówno zobaczyłam i nagle rozkmina pod tytułem: o kurwa, coś mi się serio dzieje z układem oddechowym. Przełyk wydawał mi się wiotki, nie mogłam przełknąć śliny, płuca bolały, jak się nie skupiałam na oddechu nie byłam w stanie zaczerpnąć powietrza. Nie mogłam siedzieć, ani leżeć.

Przez następne godziny sytuacja wyglądała coraz gorzej. Czułam się umysłowo trzeźwa i zamknięta w ciele, które zupełnie odmawia mi posłuszeństwa. Chodziłam (jeśli można to tak nazwać) po łazience przez ponad 2 godziny w jedną i w drugą i błagałam(nie wiem kogo, albo co), żeby było mi lepiej, bo nie wytrzymam tego psychicznie. Wiem, że teraz to dziwnie brzmi, ale serio ten stan wpływał mi na psychę, miałam wrażenie, że zaraz umrę, że się uduszę, ale z drugiej strony próbowałam to przeczekać i tłumaczyłam sobie, że na pewno przejdzie, że nie mam już 15 lat i jako takie doświadczenie posiadam.

Niestety ok. 00:30 (oczywiście nie wiedziałam, która jest godzina ale nad ranem ustalałam bieg wydarzeń z różnym skutkiem) nie wytrzymałam i zadzwoniłam po pogotowie. I to był pierwszy przypał. Nie wpadłam na to, że nie będę mogła normalnie mówić. Nie mogłam się z kobietą dogadać, krzyczała na mnie (?), że nic nie wiem, że chyba nie wiem co robię i że jest późno i wszystkich to gówno obchodzi. To tak w skrócie. W przypływie litości wysłała jednak karetkę, która pojawiła się na miejscu, ale jej przyjazd trwał wieki. Od momentu jak przyjechali ratownicy pamiętam niewiele, pytali się mnie o ubezpieczenie, bo inaczej wystawią rachunek (sic!), czy piłam, albo coś brałam. Zrobili EKG 2 razy, zapakowali mnie na noszach do karetki, potem wszystko potoczyło się szybko. Pobieranie krwi do pomiaru glukozy, jakieś tabsy, których nie chciałam brać, ale musiałam, bo pielęgniarka przy mnie stała i czekała, aż połknę, za co zresztą nazwałam ją burą suką, ale na całe szczęście nie zrozumiała, co tam bełkotałam.

Dobry motyw z lekarzem, który spytał: Jak się nazywasz? Zastanawiałam się z 20 sekund, po czym spytałam: Słuchaaaam ? L: Jak się nazywasz? Ja: yyy XYZ. Lekarz: Jak?? Ja: XYZ. L: I tak nic nie rozumiem. Ja: Mam uczulenie na sierść kota, stąd te duszności, już się dobrze czuję, proszę mnie wypisać. L: Dziecinko, nic nie rozumiem, odpocznij sobie.

To była gdzieś 2 w nocy. Zrobiłam się senna, widziałam amonity i dinozaury i pamiętam, że koszmarnie się bałam. Obudziłam się po 10. Oddech dalej był bardzo płytki i wszystko mnie bolało. Chwilę po tym odesłali mnie do domu.

Chciałabym podkreślić, że podczas tego wszystkiego towarzyszył mi strach, jakiego jeszcze nigdy wcześniej nie doświadczyłam, KOSZMAR, tak wyglądała dla mnie śmierć.

Cały dzień miałam straszny, jeszcze teraz pisząc to bolą mnie płuca i wątroba. Czuję się ogólnie mówiąc chujowo i na dodatek ta niepotrzebna szopka ze szpitalem… Nie mam zamiaru ogłaszać, że DXM to zło wcielone i odradzać go innym. Okazało się, i to w dość drastyczny sposób, że nie jest to po prostu dla mnie. Jednak zastanawia mnie to, jakim cudem przy dawce 300mg wystąpiła u mnie REALNA depresja układu oddechowego i tachykardia zatokowa na poziomie ponad 130 uderzeń na minutę…

Oby to był ostatni tego typu trip w moim życiu, bo mi się zwoje mózgowe rozprostują... xD