spotkanie z diabłem

Normal
0

21

false
false
false

PL
X-NONE
X-NONE

MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}

Do wypróbowania benzydaminy przymierzałam się od dawna, gdy to usłyszałam o niej po raz pierwszy. Długo zwlekałam aż wreszcie udało się.

Lipcowy wieczór i brak większych planów na jego spędzenie. Włóczyliśmy się w trójkę po mieście. Pomyślałam, że dziś jest dobry moment. Po rozmowie z przyjaciółką doświadczoną w temacie substancji psychoaktywnych, ustaliłam dawkę – ona poradziła mi cztery opakowania, od siebie dodałam jeszcze jedno. Około godziny 22 wstąpiłam do apteki całodobowej, prosząc o pięć opakowań leku Tantum Rosa. Jak się okazało, saszetki sprzedawane są podwójnie, więc mogłam wziąć albo cztery, albo sześć. „Nie muszę przecież brać wszystkich” – pomyślałam i kupiłam sześć sztuk. Po wyjściu z apteki udaliśmy się na autobus. Humor nam dopisywał, śmialiśmy się, nie czułam żadnego stresu, raczej ekscytację.

Po dotarciu do domu przyjaciela (u którego spałyśmy z koleżanką), wypiliśmy po drinku, pogadaliśmy i przyszedł czas na ekstrakcję. Zabrałyśmy się do tego z koleżanką jakoś przed 1 w nocy. Uznałam, że raz się żyje i biorę wszystkie saszetki. Wszystko poszło szybko i bez komplikacji. Po filtracji rozmieszałam uzyskaną benzydaminkę z odrobiną wody i wypiłam na „raz”, zapijając sokiem z cytryny i wodą. Smak paskudny, przez kolejne dwie doby czułam jeszcze to gówno na języku. Po całym procesie i spożyciu przeze mnie substancji przenieśliśmy się do pokoju.

Byłam trochę zdenerwowana, cały czas myślałam o tym, kiedy coś zacznie się dziać. Dla odstresowania zapodałam sobie parę głupich filmów z youtube’a, pośmialiśmy się, pogadaliśmy trochę i tak niespostrzeżenie minęła prawie cała godzina. Zgaszone światła i porozstawiane świeczki tworzyły całkiem fajny nastrój. W pewnym momencie zauważyłam przed oczami migoczące kreski spadające pod różnym kątem, jak się później okazało – towarzyszące mi już do rana. Płomienie świec wyglądały inaczej niż zwykle. Koleżanka machnęła mi przed oczami podświetlonym telefonem – zostawił za sobą długą smugę światła. Bawiłam się tak parę minut. Rozejrzałam się po pokoju – świece migotały w rytm kawałków Massive Attack, wszystko pulsowało, przeleciało też kilka dużych much. Na stół wchodziły robaki wyglądające jak miniaturowe jaszczurki. Chowały się za szklankami albo wskakiwały do nich.

Pierwsze halucynacje były całkiem interesujące, więc rozglądałam się po pokoju w poszukiwaniu kolejnych symptomów. Nagle moją uwagę przykuło coś dziwnego odbijającego się w oknie. Wpatrując się dokładniej zauważyłam postać starej kobiety, ubranej w czarną wiktoriańską suknię, piszącą list gęsim piórem. Nie patrzyła na mnie. Od razu powiedziałam o tym moim towarzyszom, oczywiście niczego tam nie widzieli. Poczułam się trochę nieswojo, więc wyszłam zapalić na balkon. Latarnie, przejeżdżające samochody, żar od papierosa – wszystkie źródła światła były rozmazane i zostawiały za sobą smugi. Przed oczami zaczęło pojawiać się więcej kresek we fluorystycznych barwach. Migotały jak popieprzone. Czułam, że cipkacz działa coraz mocniej. Wróciłam do pokoju.

Siedziałam na fotelu i badałam teren. Zauważyłam, na ścianie cień jakiejś ręki. Ręka przybliżała się do konturów innych cieni i potrząsała nimi, poruszając je. Wszystko wirowało. Moją uwagę przykuło też zdjęcie na ścianie. Typowy portret, kadr skierowany na samą twarz. Patrząc na nie przez dłuższą chwilę, zauważyłam, że dziewczyna ze zdjęcia mruga do mnie. Po chwili zaczęła robić różne miny, pokazywać język. Miałam ogromny natłok myśli, wszystko nacierało na mnie z zewnątrz. Było jakoś koło trzeciej i moi towarzysze stwierdzili, że idą spać. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że było to najgorsze, co mogli zrobić. Wyszłam na balkon, usiadłam na krześle i zapaliłam papierosa. W tym momencie doznałam czegoś, co mogę porównać do chwilowego wyłączenia się mózgu. Nie wiem ile tam siedziałam i co jeszcze robiłam w tym czasie, ale gdy się ocknęłam rozmawiałam przez telefon. Opowiadałam mojej dobrej koleżance o fazie, mówiłam jej, że czuję się dość dziwnie, ona o coś tam pytała, generalnie rozmowa się kleiła. Podczas jakiegoś monologu, opisującego to co widzę, zorientowałam się, że ona nie odzywa się od dłuższego czasu. Zapytałam „M., jesteś?” i nie uzyskując odpowiedzi spojrzałam na telefon. Żadnego połączenia wykonanego, odebranego, nic. Pomyślałam sobie: o co k*rwa chodzi, przecież z nią rozmawiałam! Wróciłam podenerwowana do pokoju. Usiadłam na podłodze obok łóżka,  na którym spali moi towarzysze i próbowałam puścić muzykę z laptopa. Po uporaniu się z chmarą owadów biegających po klawiaturze i znikającej myszce od kompa – udało mi się.  Zarzucałam Fever Ray’a na zmianę z Massive Attack. Muzyka wtapiała się w otoczenie, we mnie, była wszędzie. Ciężko to opisać, ale było to zupełnie nowe doświadczenie. Tak jakby dźwięki stanowiły swoisty soundtrack dla tego co się działo i co miało zacząć dziać się zaraz.

Siedziałam tak sobie przy tym kompie i nagle usłyszałam szepty, przeradzające się w szyderczy, ironiczny śmiech. Pojawiały się też jakieś rozmowy. Głosy dobiegały spod łóżka, stwierdziłam więc, że muszę wybadać do kogo należą. Położyłam się na podłodze i powoli przechylałam głowę w dół. Nagle wy*ebałam stamtąd jak z procy i wskoczyłam przerażona na łóżko. Zobaczyłam tam diabła! Słyszałam jak mówi coś o tym, że musi ze mną porozmawiać i że przyszedł po mnie. Zwinęłam się w kłębek i starałam się odeprzeć te myśli, mimo to cały czas czułam jego obecność. Widziałam go jeszcze w różnych miejscach – jak wdrapywał się na balkon, jak skradał się do pokoju – tylko jego cień, jak chował się za firanką i wychylał zza niej raz po raz. Byłam przerażona, prawie płakałam. Czułam, że on wcale nie chce ze mną rozmawiać – wystarcza mu to, że cały czas przypomina mi o swojej obecności, znęca się nade mną psychicznie. Wyglądał stereotypowo: kopyta, czerwono-czarne ciało pokryte sierścią, rogi…

Schizowałam coraz bardziej. Czułam się okropnie samotna. Bałam się i chciałam z kimś o tym porozmawiać, jednak oni ciągle spali. Próbowałam napisać smsa, wydawało mi się, że piszę go dwie godziny i tak z marnym skutkiem. Zamknęłam więc oczy i zaczęłam rozmawiać z alter-ego moich przyjaciół. Widziałam ich, gadaliśmy o jakiś pierdołach, normalna rozmowa. Potem otwierałam oczy i uświadamiałam sobie, że oni śpią – ogarniało mnie przerażenie, więc znowu zamykałam oczy i rozmawiałam z nimi w myślach, co mnie trochę uspokajało.

Zaczęło świtać. Postanowiłam wyjść na balkon, miałam dość tego schizującego pokoju. Siedziałam na krześle, słuchałam w kółko jednego utworu przez następnych kilka godzin, paliłam papierosa za papierosem. Nagle usłyszałam rozmowę moich przyjaciół, którzy właśnie wstali. Ucieszyłam się, że wreszcie nie będę sama. Weszłam do pokoju, żeby ich przywitać i nagle szok – oni śpią. Zdezorientowana wróciłam na balkon. Sytuacja powtórzyła się kilkanaście razy, chodziłam jak robot tam i z powrotem. Miałam różne dziwne przemyślenia, doszłam do wniosku, że nic nie ma sensu i potrafiłam to logicznie uargumentować. Czułam też nagły przypływ natchnienia, żałuję, że nie miałam szkicownika.

Było jakoś przed piątą nad ranem. Faza delikatnie ustępowała. Czas jakby stał w miejscu – wydawało mi się, że minęła godzina, podczas gdy upłynęła dopiero minuta. Przez następne godziny nie działo się nic szczególnego, motyw diabła przejawiał mi się jeszcze długo, ale halucynacje ustąpiły około dziewiątej rano. W międzyczasie widziałam jeszcze z balkonu mojego ojca, z którym nie widuję się od dwóch lat. Siedział w aucie parę godzin. Oczywiście nikogo tam nie było.

Koło południa, gdy faza zeszła mi już prawie całkowicie, stwierdziłam że sprawdzę, czy nie wysyłałam żadnych wiadomości w nocy. W skrzynkach nadawczej i odbiorczej nie pojawiło się nic nowego, natomiast w wersjach roboczych znalazłam smsa o takiej treści: „Dlaazehm Ci jeszcze coś chce Ci powiedzieć”. Oczywiście najbardziej logicznym wytłumaczeniem jest to, że napisałam tę wiadomość sama, nawet nie pamiętając jak i kiedy. I tego się trzymam, bo chyba nie chcę zagłębiać się w to bardziej.

Dodam jeszcze, że następnego dnia wieczorem znowu pojawiły się haluny, co prawda nie tak silne i długie jak poprzedniej nocy, bardziej pozytywne i łagodne.

Pominęłam tu kilka halucynacji, napisałam o tych najważniejszych i najmocniejszych.

Podsumowując – uważam, że dawka jak na pierwszy raz była za duża, to raz. Dwa – nie polecam brania w samotności. Nie spałam 40 godzin. Nie jadłam dobę. Poza tym zauważyłam, że mam problem z odbieraniem bodźców z zewnątrz. I mimo, że to była najbardziej poschizowana noc w moim życiu, nie żałuję i chętnie wzięłabym kiedyś ponownie.