chwila wzniosłości

Luty 2020 , poniedziałek tuż po sobotniej studniówce, zerkam na telefon wiatr i brak optymistycznych prognoz.

Lecz to nie prognoza pogody trzyma mnie w napięciu, to myśl o tym dniu na, który czekałem.

Pierwsze doświadczenie psychodeliczne, a role główne grają PsilocybeCubensisMexican wyhodowane z growboxa.

Ta myśl, doświadczenie tego co inni opisywali, a jednocześnie obawa, mimo to pierwsze skrzypce grała ekscytacja na nowe doświadczenie .

A więc ruszajmy.

 CJ bo tak go będę nazywał swego towarzysza i przyjaciela, staje swoim autem pod kościołem idealne miejsce parkingowe. Lekka mżawka i chłód na zewnątrz, a my obmyślamy w jakim kierunku lasów się udamy.

Wyciągam z torby dwa zawiniątka z dokładnie odmierzoną dawka 40g grzybów zważona tuż po zbiorze i oczyszczeniu.

No to smacznego! 

Takie było motto, jak się szybko okazało kubki smakowe moje jak i CJa nie są przystosowane do tego smaku tak jak byśmy chcieli.

Podsumuję to tak: rozmiękła papka przeżuwana w buzi, o delikatnym posmaku pieczarki lub boczniaka, lecz profil terpenowy jest na tyle odstręczający, że nie potrafiłem się uśmiechnąć spożywając te grzyby.

Wszystko zjedzone a także wszystko spakowane, auto zamknięte i ruszamy.

Polna dróżka niedaleko las, widać delikatnie że wiosna przybyła nieco wcześniej.

Chwilowe przejaśnienie daje nadzieje na dobrą pogodę, niestety jak później się okaże było to co najwyżej litosne pożegnanie się z ładną i bezchmurną barwą nieba. Pogoda od tego miejsca naprzemiennie będzie tworzyć: mżawki, wichury, oberwania chmury, przejaśnienia, mgły, gradobicie… wymieniłem chyba większość.

Wchodzimy do lasu, CJ rozkłada na skarpie w piaskowni (poniemieckiej, opuszczonej i zarośniętej) koc.

Siadamy, a jedyny temat to kto pierwszy odczuje efekty. Towarzyszy w tej rozmowie tylko mgła, a i to nie trwa wystarczająco długo aby pomyśleć o zmianie miejsca, wejść w głębszy las na stare okopy niemieckie. Podczas trasy przez łąkę zacząłem odczuwać dziwne mrowienie w nogach, jak gdyby były z gąbki, a wręcz przysłowiowej waty i to wilgotnej, bo mżawka wróciła .

Wchodzimy w las stajemy, na jednym z kopców, zaczynam się czuć dziwnie, tak jakoś troszkę jak po MJ ale przyjemnie, bardziej wprawiło to mnie w błogostan.

Mój przyjaciel zaskoczył mnie dość ciekawa sceną, mianowicie wyciągnął papierosa tutka z nazwą Marvel, powiedział mi wtedy “Spalmy tego oto szluga i stańmy się superbohaterami!”

W tym momencie śmiałem się do rozpuku tak jak nigdy, wręcz wyobraźnia przebiła inspirację.

Zaczynają się pierwsze efekty mozaiki i zmiana intensywności kolorów, jak gdyby ktoś przerzucał filtrami koloru tyle że w moim mózgu.

To jest moment w którym zaczyna się całe piękno psychodelików, patrzysz na drzewo rozkminiasz, widzisz je, widzisz jego ekosystem, styl życia, wręcz wyczuwasz swobodę między tobą, a rozkminianą rzeczą.

Patrząc na puste pole, widzisz na ogół puste pole ale w głowie masz wrażenie, że jest w nim coś fantastycznego. To po prostu poznawanie świata na nowo w inny sposób, zupełnie jakbyś wrócił do lat dziecięcych, tyle że z wiedzą lat dzisiejszych.

Poza obserwacją próbuję intgerować w ten świat. Widzę korę drzewa, która wędruje ku górze jak gdyby zrzucało skórę, kładę na niej rękę, a ta podąża za korą.

"No i kij, systemu nie oszukasz" - pomyślałem tego co się zaczęło nie przerwiesz możesz w tym tylko trwać dalej.

Pogoda się zmienia, deszcz się nasila, a ja jestem i tak już przemoczony. Dochodzi do momentu kulminacyjnego - nawałnica. Coś co było mówione w raporcie pogodowym, coś na co nie zwróciłem uwagi, coś co zmieniło ten trip w totalny chaos.

Zaczyna się naprzemiennie deszcz, grad, deszcz, grad, wiatr zdmuchnie koc CJ, wszystko się sypie wieje tak mocno, iż muszę zasłaniać twarz kurtką, ogarnia nas totalny chaos.

O nawigacji nie mówię, bo wszędzie zaczynam widzieć mozaiki. Gdzie nie popatrzę - tam wszędzie ruch, a nawałnica przy okazji.

Moment kulminacyjny burzy minął, kierujemy się w stronę chatki nad stawem i wtedy przychodzi ono - lekkie bo lekkie ale jednak - osłabienie. Gdzieniegdzie wręcz przejaśnienie.

Przechodząc przez łąkę spoglądam na lasek brzozowy rosnący obok. Wtem odległość 20 metrów staje się kilometrem, a mały lasek przemienia się w puszczę mieniąca się purpurą, i błękitem w ciemniejszych miejscach. Przyglądam się temu z niesłychaną dotąd fascynacją. Wspólnie z CJem dochodzimy do wniosku, że grzyby to coś cudownego. Kolejne metry za nami do celu coraz bliżej, a z każdym przebytym metrem zwiększa się uczucie błogostanu, czystej egzystencji funkcjonowania bez jedzenia czy picia, po prostu bycia tu, tam, wszędzie i ze wszystkimi. Coś pięknego.

Rozgaszczamy się w chatce nad stawem. Pogoda się ustabilizowała, lekka mżawka co jakiś czas, a my ugoszczeni zaczynamy ogrzewać zmarznięte dłonie.

W tle puszczamy muzykę Audiomachine. Wprawiamy się w dyskusje ale głównie obserwujemy. Patrzyłem na sęki w deskach chaty przez jakieś 15 minut nie zauważając, że piosenka w tle jest zapętlona i odtwarza się non stop ta sama nutka. Reszta to dywagacje, błogostan i obserwacja tych pięknych poruszających się przedmiotów, roślin i zwierząt. Przypatrywanie się całemu ekosystemowi.

Z ciekawszych momentów wymienię ten, w którym wpatrzywszy w niebo, prędko przelatujące niżowe chmury tworzyły mozaikę nie twarzy, lecz istoty wszystkiego co nas otacza i miałem całkiem dobitne wrażenie, że te chmury mimo wyglądu prędkich, chaotycznych zawirowań  tworzą mimo wszystko całość i wszystko jest tam, gdzie ma być i być powinno.

I z tymi słowami zakończę ten trip raport, nie ma tutaj podanego czasu trip trwał nie więcej niż 3 godziny, a afterglow utrzymywał się do wieczora

Zresztą sądzę, że psychodeliki nie potrzebują ram czasowych. Kiedy dany efekt się zaczyna to spontaniczna przygoda, która może pomóc albo zaszkodzić .

Zakończę konkluzją, iż mimo tej pogody był to mój jak dotychczas najlepszy odlot w życiu, a ta nawałnica sprawiła, że był bardzo wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju.

Pozdrawiam