jak doświadczyłem samooczyszczenia - pierwszy raz z mdma

I. WSTĘP

 23 czerwca 2017. Na zegarku trochę po 21-szej. Wraz z moim przyjacielem RUMCAJSEM wracamy właśnie z misji. Mota poszła sprawnie i zgodnie z planem. Rozpierała nas ekscytacja na myśl o zbliżającym się (już lada moment) pierwszym dropsowym tripie. W schowku skitrane sreberko skrywające 3 wesołe tabletki - dla mnie, dla niego i dla BUNI, która dołączyła do nas ok. 22. Samochód odstawiony, wszystko co było do zrobienia - zrobione, albo odłożone na kiedy indziej, a w plecaku akrylowy bongosek, butla wody i 3 zimne kasztelany, coby zapić pragnienie. Dotarłszy na miejscówkę odwijamy dropsy, i orientujemy się że jedna z tabletek fakturą różni się od dwóch pozostałych; dostaliśmy 2 zielone granaty i jedną okrągłą, całą białą, bez żadnego loga. Buni i Rumcajsowi bardzo spodobał się dizajn granatów, a ja w myśl idei 'ryzyk-chemik' zgodziłem się skonsumować tą nieoznakowaną. Jeszcze przez chwilę podziwiamy kunsztowne wykonanie tabletek, po czym stukamy się nimi jak do toastu, i połykamy.

 W oczekiwaniu na wejście, zaczęliśmy spacerować po okolicy. Mieszanka ekscytacji i lekkiego napięcia powodowała, że mimowolnie ciągle przyspieszaliśmy tempa, które musieliśmy wciąż redukować, żeby nie zostawić kulejącej zawczasu Buni w tyle. Gdy obeszliśmy już pół wsi wzdłuż, postanowiliśmy usiąść na przystanku. Zaczęliśmy rozmawiać na tematy wszelakie: od walorów estetycznych naszej pięknej, acz wykolejonej wioski, do roli narkotyków w życiu. Ok. 22:45 (swoją drogą, to ostatni moment w którym kontrolowałem czas) dostałem telefon od kolegi kierowcy - WARCHOŁA, który zwiastował przybycie do nas już lada moment. W tym momencie odnotowałem, że światło telefonu zrobiło się bardziej jaskrawe, i zdziwiła mnie godzina - ostatnie minuty zleciały mi nienaturalnie szybko. Bunia zadeklarowała, że musi iść na stronę, toteż w tym celu skryła się za winklem, kilkanaście metrów dalej. W międzyczasie ja i Rumcajs, nie odrywając się od ławki przystanku, zaczęśliśmy gapić się; to na siebie, to na świat dookoła. Na naszych twarzach momentalnie wyrósł banan i zaczęło bawić nas wszystko, począwszy od faktu, że wszystko nas bawi. Na horyzoncie pojawiają się światła samochodu. Kuźwa, jakie one intensywne, prawie muszę mrużyć oczy, mimo że auto jest dobry kilometr od nas. Tak jak podejrzewaliśmy - to samochód Warchoła. "Chłopaki! Wchodzi miii!" - rozległ się drżący z ekscytacji głos Buni, która powoli wyłaniała się z ciemności, gdy Warchoł zatrzymał się obok nas. Niezły timing! Wsiadamy do samochodu, i...

II. WEJŚCIE

 ŁAAAŁ! Weszło, dokładnie w chwili wejścia do pojazdu. Zupełnie inny stan świadomości. Czułem się, jakbym znalazł się wewnątrz statku kosmicznego. Świecące światła, przyjemne ciepło, muzyka z głośników i miękki fotel z którym z miejsca zacząłem stanowić jedność. Przez moment zapomniałem jak się nazywam, ale w tym momencie nie było mi to w ogóle potrzebne. Czułem jak serotonina zalewa mój mózg, powodując drgania oczu. MUZYKA! JAK ONA BRZMI! Miałem wrażenie jakby wpadała mi do ucha, robiła mojemu umysłowi piszczotliwy masaż, obsypując go namiętnymi całusami, po czym wypadała drugim uchem, szerzyć miłość i pokój w świecie. Wpadłem w muzyczno-miłosny trans. Beztroska, radość, bezpieczeństwo. Sapiąc z podjarki, odwróciłem głowę do Rumcajsa i Buni. Chyba mają podobnie jak ja. Czuję od nich aurę szczęścia i radości. Rozpływam sięęę. Pada pytanie "Dokąd jedziemy?" Hmm, dobre pytanie. Udaje mi się 1 %-tem mózgu odpalić tryb podróżnika, i nie otwierając oczu, rzuciłem: "Jedź w prawo. Jedziemy na..." - Kurwa, jak to wytłumaczyć? Jak to się nazywało? I gdzie my w ogóle jesteśmy? – „...Chuj, jedź przed siebie, będę Ci mówił." Tak też zrobił.

 Z następnych kilkunastu minut pamiętam tyle, że musieliśmy się raz zatrzymać, bo miałem odruch wymiotny po wjeździe na próg zwalniający. Wytoczyłem się z auta i odszedłem na moment. Kontrola fazy: świat wiruje mi jakbym doznał wewnętrznego oczopląsu, mam wrażenie jakby moje oczy chciały przyswoić więcej obrazu, niż mózg był w stanie odebrać. Ale poza tym jest spoko. Wziąłem kilka głębokich wdechów, i wróciłem do auta, coby kontynować rozpływanie się w szczęściu w miękkim fotelu, w rytm muzyki, silnika i jęków radości Buni. Na wpół tomny próbowałem wytłumaczyć chłopakom dokąd nas kieruję. W pewnym momencie przed moimi oczami pojawiła się ręka Rumcajsa, trzymająca z jakiegoś powodu zalane bongo. Poprosił, żebym go potrzymał, na co odpowiedziałem, że nie dam rady. "No złap je tylko na chwilę, kurwa!" - fala frustracji skumulowana w jego głosie uderzyła mnie dogłębnie, co wprawiło mnie w refleksje. "Czy odmawiając mu potrzymania bongoska, sprawiłem mu przykrość? Czy to definiuje mnie jako złego przyjaciela, egoistę? Ale dlaczego zalał go podczas jazdy, w samochodzie? Czy tym zachowaniem nie narucha nam przypału?" - rozpocząłem wewnętrzną dyskusję, która zdawała się być na tyle głęboka, że miałem wrażenie, jakbym rozmyślał o kwestiach co najmniej ważnych w chuj. Rozumowanie było znacznie bardziej pogłębione, czułem że każdy temat mogę ugryźć z różnych punktów widzenia, lepiej niż zazwyczaj. Tak mnie to pochłonęło, że ostatecznie chyba nie potrzymałem mu tego bonga. O ironio.

III. PODRÓŻ

Gdy zbliżaliśmy się już powoli do celu, spostrzegłem poprawę moich funkcji życiowych - byłem już w stanie rozumieć zdania składające się z więcej niż pięciu wyrazów, i odpowiadać na nie w czasie rzeczywistym. Słyszę śmiech Rumcajsa z tyłu, odwracam się. Widzę Bunię, która jedzie z głową wystawioną przez okno. Łapie mnie uczucie troski. "Bunia, niedobrze Ci..? Bunia?" Po chwili ta wraca głową do samochodu i wysokim głosem odpowiada mi "JEST PRZEPIĘĘKNIEE!"- po czym głowa wraca za szybę. Poczułem przypływ szczęścia na samą myśl, że Bunia jest szczęśliwa. Wróciłem do rozkoszowania się chwilą. Z głośników leciało "Young, wild & free" w jakiejś ocenzurowanej wersji. Chociaż brzmienie bitu bardzo mi się podobało, to wokal w zwrotkach kłuł w uszy. Poprosiłem kierowcę o zmianę utworu i wybrałem In The End Marcusa Warnera. EARGASM. Stan, w jaki wprawiały mnie dźwięki tego utworu był kompletnie nie do opisania, więc po prostu zakończę to zdanie.

 Dojechaliśmy na miejsce. Była to końcówka asfaltowej drogi polnej, wiodącej na opuszczony kamieniołom. Mieliśmy stąd przepiękny widok na całą okolicę, kilkanaście kilometrów do przodu. Dookoła mnie tylko cisza, spokój, nocny krajobraz świateł miasta i - co najważniejsze - moi przyjaciele. Sama świadomość tego wywoływała u mnie ekstatyczne wyładowania rozchodzące się po całym ciele. Coś pięknego. Warchoł zgasił silnik, muzyka przycichła, nastąpiła chwila kontemplacji. "Wysiadamy? Czy zostajemy w środku? Co robimy?" - nie wiem czy te pytania faktycznie padły od kogoś, czy rozbrzmiewały tylko w mojej głowie, w każdym razie - po chwili już wszyscy byliśmy na zewnątrz. Gdy muzyka całkiem zgasła, czułem się lekko wytrącony z transu, za to bardziej pobudzony. Cóż, w końcu MDMA to kuzynka metamfetaminy. Tylko że o wiele piękniejsza.

 Zacząłem rozglądać się po okolicy. Często przyjeżdżaliśmy tutaj na lolka, ale nawet po zjarańcu to miejsce nie miało chociaż w 1/10 takiego klimatu jak po ekstazie. A może to nie tylko to miejsce, ale cały świat? A może tu wcale nie jest tak pięknie? Ot, zwyczajny polniak jak każdy inny, a urok jaki w nim dostrzegam wynika z faktu, że jestem naćpany? Z rozmyśleń wyciągnął mnie głośny szelest. To Bunia i Rumcajs postanowili legnąć na łączce porośniętej wysoką trawą. "Czujecie to połączenie z naturą?" - głos Buni rozbrzmiał się, a ja poczułem w nim nieskrępowaną radość i wolność. Podszedłem do niej i do Rumcajsa, i chwilę obserwowałem ich jak leżą i... po prostu są szczęśliwi. Ale czy czułem połączenie z naturą? Chyba nie, uświadomiłem sobie, że czuję jakby coś mnie blokowało, jakby brakowało mi jakiegoś elementu, żeby też tak emanować radością. Przypomniałem sobie o Warchlaku, który stał przy aucie i palił szluga. "Mamy jaranie dla niego!" - olśniło mnie, conajmniej jakbym odkrył nowy pierwiastek. Ale sama myśl, że zaraz wyciągnę z plecaka bongo i palenie, i poczęstuję nimi mojego przyjaciela, napawała mnie niezmiernym zadowoleniem. Wgramoliłem się do samochodu, i nabiłem mu cybuch suszem. "Rozpalisz mi?" - rzucił.

No ładnie, jedyny trzeźwy z nas i prosi odklejonego mnie żebym mu rozpalił, mimo że deklarowałem, że nie chcę miksować. Spojrzałem na Warchoła i czułem, że postrzegam go głębiej niż kiedykolwiek, jakby udało mi się go zdemaskować; Dostrzegłem w nim mojego młodszego brata, którego zawsze trzeba pilnować, żeby nie odjebał, i któremu cud że nie trzeba butów wiązać. Na samą myśl o tym, od jego obecności zaczęło robić mi się nieprzyjemnie, aż poczułem to w żołądku. Szybko rozpaliłem mu Czarusia (tak się zwał nasz akrylowy kompan), i wyszedłem z samochodu.

IV. PEAK

 Dobra, to co teraz? Z jednej strony Warchlak smolący bongo w aucie, z drugiej strony Bunia i Rumcajs obściskujący się na glebie. A po środku ja, stojący w dylemacie. Sam. Poczułem, że to jest moment na spacer. Zacząłem flegmatycznie stawiać kroki ku ciemności, i przy każdym z nich toczyć rozkminy. Czułem, że wszedłem na wyższy poziom autorefleksji, że moje myśli jeszcze nigdy w życiu nie były tak bezczelnie głębokie. Myślałem o swoim życiu; o tym jak bardzo szczęśliwym człowiekiem jestem, i jak rzadko to doceniam. Jak cieszę się, że mam PRZYJACIÓŁ - prawdziwych, z krwi i kości, za których wskoczyłbym nawet w ogień, wodę czy dowolny inny żywioł, i wiem że oni za mną też. I to w czasach, w których coraz częściej zamiast przyjaciół, ma się followersów. Szedłem coraz szybciej, a wraz z wzrostem tempa mojego chodu, zwiększało się natężenie myśli, nakręcałem się. Czułem, jakby każdy kolejny krok, i każda przy tym myśl odciskały się na mnie, jakby każda refleksja dobijała się do moich najgłębszych warstw, i przyczyniała się do 'oczyszczenia mnie'. Tyle tak dosadnych myśli w jednej głowie... W końcu nie wytrzymałem presji, i niczym w geście pojednania ze (swoją) naturą - położyłem się na trawie, z dala od reszty. Tak, teraz to czuję. Czuję połączenie z przyrodą, z ludźmi, z całą planetą. Czuję się jak jedna z wielu funkcjonujących komórek, na organizmie zwanym Światem... Nie mogę sobie przypomnieć, czy ta noc była jasna, czy ciemna, ale pamiętam niesamowitą jasność swojego umyślu. Zacząłem otwierać się przed samym sobą, ściągać przed sobą maski. Zrewidowałem niektóre z ról, w które wcielałem się w życiu codziennym i kontemplowałem ich przyczyny. "To takie proste. W tym wszystkim chodzi tylko o miłość." Czułem jakby prawdziwy Ja, ten schowany głęboko za traumami i lękami, wyszedł z ukrycia, i zaczął potrząsać tym codziennym 'mną', krzycząc mu w pysk "TO WCALE NIE JESTEŚ TY! TO WSZYSTKO TO TWOJE MECHANIZMY OBRONNE, KTÓRYM ODGRADASZ SIĘ OD ŚWIATA!" Kurwa, nigdy nie czułem się bardziej prawdziwy i sztuczny, niż w tamtym momencie. Fuzja. Synergia. Demaskacja. Prawdziwość. Szczęście.

V. KATHARSIS

Podniosłem się z trawy. Nie mam pojęcia ile czasu upłynęło od momentu, gdy na niej ległem, straciłem jakiekolwiek poczucie czasu. Byłem wewnętrznie rozjebany. Ale szczęśliwy. Zupełnie jakbym odnalazł coś, czego nawet nie wiedziałem, że szukam. Wow.

Sam nie wiem kiedy, zmaterializowałem się w aucie. Bunia i Rumcajs też już tam byli. Rozmawialiśmy we czwórkę i wymienialiśmy się doświadczeniami, ale z tego momentu mam jedną wielką dziurę. Zdecydowanie zbyt wielki napływ informacji. Gdy Warchoł odpalił samochód, a z nim muzykę, która znów wprowadziła mnie w trans, prowadzenie konwersacji stało się dla mnie za trudne. Wybrałem kawałek I took a pill in Ibiza  w  remixie Seeb. EARGASM. Znów zalała mnie fala serotoniny, a moje myśli i puls zsynchronizowały się z tempem kawałka. Podróż trwała jeszcze chwilę. Rumcajs obmyślił jeszcze jedno miejsce do zwiedzenia (w którym Warchołowi udało się nawet zgubić nasze bonio!), ale byłem zbyt zaanektowany muzyką i swoim przepływem myśli, żeby zapamiętać coś więcej. W końcu stwierdziliśmy, że czas już się zbierać do domu, do naszej kochanej wsi gdzie psy chujami kreski ciągną. Przejeżdżając przez miasto poprosiliśmy Warchoła, żeby zajechał pod monopol, bo skończyła nam się woda. Warchoł stwierdził, że mu 'nie po drodze'. "WARRRRCHOOOŁ, KUUURWAAA!" - krzyknęliśmy we trójkę, niczym chór kościelny. "Jakim Ty jesteś jebanym idiotą! Wieziesz trójkę naćpanych przyjaciół, którzy ugościli Cię bongoskiem, i łaskę robisz, że zajedziesz pod sklep?!" - znowu nie pamiętam, czy powiedziałem to, czy tylko pomyślałem, ale wiem, że w tej kwestii byliśmy zgodni. Warchoł zawrócił, rzucając nonszalanckim „I tak miałem sobie kupić fajki.” Spojrzałem na niego, i znowu zrobiło mi się niedobrze od jego obecności. Czułem jego aurę, przeszywała mnie na wskroć i prowokowała bełta w moim gardle. Na szczęście szybko wyszedł z auta, a ja puściłem Stay high w remixie Hippie Sabbotage. EEAARRGGAASSMM. Ekstaza zalała mnie od pierwszego dźwięku, wszystkie negatywne emocje z miejsca mnie opuściły. Rumcajs i Bunia mieli to samo. Gdy kierowca powrócił do nas, zmierzaliśmy już prosto do domu. Rozpływając się w dźwiękach, towarzyszyła mi jedna myśl: "Jaki kawałek puścić na koniec?" Ten trip zasłużył na potężne podsumowanie, a nic nie zamknie go lepiej niż perfekcyjnie dobrany utwór. Rozpoczynam intensywny wyścig po neuronach w poszukiwaniu idealnego brzmienia na ten moment. WIEM. KURWA, JUŻ WIEM. Chwytam telefon i wpisuję tytuł w YouTube. W samochodzie rozbrzmiewa Czilstep Gospela. ULTIMATE EARGASM. "OOOOO!” - rozlega się głos Buni, przepełniony ekscytacją. Przebiega mnie impuls niezmiernego zadowolenia. "Kurwa, jakie to jest dobre." - skwitował Rumcajs. "Już rozumiem każde słowo i emocje w tym kawałku." - dodała Bunia. A ja rozpływam się w muzyce i w ich emocjach. Czuję się ostatecznie spełniony.

VI. KONIEC PODRÓŻY

 Docieramy na miejsce, Warchoł wysadza nas na tym samym przystanku, z którego nas zgarnął. "Podróż skończyła się tam, gdzie się zaczęła." - paraboliczność tego faktu wryła mi się w mózg i dodała sytuacji jeszcze większej magii. Ekipa wyszła z auta na papieroska, ja zostałem w środku bo zrobiło mi się zimno. Obserwowałem ich z auta i próbowałem zebrać myśli. „Co tu się właściwie stało? Czy to wszystko było w ogóle realne? Czy ja właśnie przeżyłem swoje pierwsze doświadczenie duchowe? Czy dzięki małej, śmiesznej pigułce w cenie pół gieta jarania, zafundowałem sobie autoterapię i doświadczyłem oczyszczenia?” – ciężko mi było jednoznacznie odpowiedzieć na te pytania, ale jeszcze ciężej było mi wysiąść z samochodu. Moi współpodróżnicy dopalili szlugi, a ja w końcu pożegnałem się z ciepłem fotela, który był mi świetnym kompanem przez całą podróż, i z muzyką, która była nam przewodnikiem. Wygramoliłem się z auta, i... Czuję się normalnie. Niższa temperatura i brak muzyki wybiły mnie z ekstatycznej fazy, czułem się teraz jak zrobiony fetą. „Co dalej z życiem?” – ktoś rzucił w eter. Pożegnaliśmy się z Warchołem, i poszliśmy we trójkę do garażu Rumcajsa, gdzie przez następne kilka kwadransów wymienialiśmy się naszymi doświadczeniami i przeżyciami. Wyspowiadałem się z moich grzechów i przemyśleń, Bunia opowiadała o swoim odnowieniu koneksji z naturą, a Rumcajs ciągle nie mogąc znaleźć słów, niemal każde swoje zdanie przerywał, kwitując słowami „Ja pierdolę. Co to było!” Na pamiętkę zrobiliśmy sobie pamiątkowe zdjęcie, nadal mając tęczówki w kolorze źrenić.

VII. CO DALEJ Z ŻYCIEM?

Dzień następny był przepiękny. Mimo odczuwalnej zwały i wybrakowanego snu – obudziłem się szczęśliwszy niż kiedykolwiek przez ostatni rok. Choć mój mózg jeszcze trawił wydarzenia z dnia poprzedniego, czułem się zaktualizowany. Z miejsca zauważyłem zmiany w moim toku myślenia, otwarciej przyszło mi mówienie o swoich emocjach, z trudem zaś przychodziło mi odczuwanie tych negatywnych. Czułem w sobie wielki pokój i harmonię, co skutecznie potęgowała słoneczna pogoda. Ten stan rzeczy utrzymywał się jeszcze przez kilka następnych dni, ale sam trip rozbudził we mnie kilka cech i rozkmin, które pielęgnuję w sobie do dziś.

Od tej podróży minęły prawie 2 lata, przez które emka co jakiś czas pojawiała się w moim życiu. Żaden kolejny trip nie miał instensywnością podjazdu do tego. Cóż, nie da się powtórzyć pierwszego razu. Co by nie mówić: ekstaza jest zaiste piękna i zmysłowa, ale potrafi też być zdradziecką kurwą. Łatwo się zatracić w jej objęciach, i równie łatwo jest wpierdolić się w jej szpony, bo tolerancja rośnie szybko, a apetyt w miarę jedzenia. Ale, co by o niej nie mówić – moim zdaniem, brana w kontrolowanych warunkach, jest świetnym wprowadzeniem do świata psychodelików.