nikt nie jest nieśmiertelny

Od tamtych wydarzeń upłynęły 2 miesiące i zebrałem w końcu myśli na tyle, aby opisać najgorszy stan w całym życiu.

Akt I    Dobre złego początki

Miałem wolne mieszkanie przez 2 dni, postanowiłem więc przyjąć 40mg hometa, aby przeżyć część tego czasu w miły sposób. Homet zaczął powolutku wchodzić, a ja nie bacząc na sąsiadów, łaziłem ze słuchawkami na uszach po działce. Działanie było trochę słabsze niż przy ostatnich hometowych próbach, ale euforia utrzymywała się na najwyzszym poziomie. Rozmyślałem nad tym, jak bardzo ludzie mogą być przywiązani do ziemi, która jest ich własnością, przechadzając się wśród układających się w rybo-anioły  chmur i trawy, która zdawała się szeptać do mnie po cichutku. Po parunasto minutowym spacerze usiadłem na ławce i sącząc cicho piwo zachwycałem się rozkwitającymi pod zamkniętymi oczyma kwiatami. Większą część fazy spędziłem na dworzu i gdy poczułem, że jest już słabiej, wróciłem do domu. Zmieniłem ciuchy, zrobiłem sobie herbatę i brzdąkałem leniwie na gitarze.

Zamiast pozwolić fazie spokojnie schodzić postanowiłem przedłużyć ją na siłę jedną z maczanek, które posiadałem. Zrezygnowałem z AM, które bardzo źle komponuje mi się z klasycznymi psychodelikami i nabiłem metalową fajeczkę UR-144. Po dwóch ostrożnych buchach zrobiło się dziwnie i wtedy też powziąłem najgorszą decyzję w całym życiu. Nagrzałem mocno materiał i ściągnąłem potężną chmurę.

Akt II    Koszmar

Wypuszcząjąc dym poczułem, że coś jest nie tak ... że coś jest bardzo, kurewsko nie tak. Najpierw odczułem nieprzyjemne mrowienie na całej twarzy, nogi ugięły się pode mną i opadłem ciężko na skraj łóżka. Pomyślałem sobie, że ogarnę, że będzie spoko, że przy mojej tolerancji na maczanki to potrwa najwyżej parę minut. Jak bardzo się myliłem.

Część umysłu wysłała do świadomości sygnał, że najzwyczajniej w świecie zdycham. Serce  przyspieszyło niesamowicie, poczułem uderzenie krwi do głowy i rozpierające mnie od środka ciśnienie. Zrobiło mi się strasznie gorąco - miałem wrażenie, że otacza mnie wrzątek. Niewiele myśląc pobiegłem do łazienki i rozebrawszy się szybko wskoczyłem do wanny. Oblałem się zimną wodą, ale w ogóle tego nie poczułem - dotarło do mnie jak bardzo muszę być rozgrzany. Niespodziewanym zwrotem akcji była myśl " dorosły człowieku nie odpierdalaj, ubierz się i idź ogarniać w spokoju". Nie panując zupełnie nad sobą, wyszedłem z wanny, ubrałem się automatycznie jak robot, i sztywnym krokiem przemieszczałem się w stronę łóżka.  W połowie drogi usłyszałem przerażająco głośne rytmiczne łupanie. Jakaś część mózgu podsunęła mi sugestie jakoby  była to jakaś maszyna pracująca w okolicy. Przeszedłem jeszcze jeden krok i z przerażeniem uświadomiłem sobie że owo "łup, łup, łup, łup,łup" to odgłos krwi napływającej do uszu z każdym uderzeniem serca. Pompka pracowała strasznie szybko, do tego wydawało mi się momentami, że odgłos staje się nieregularny. Poczułem (wkręciłem sobie ?) nieprzyjemnie uciskający ciężar na klatce przez co zmienił mi się oddech; serce co kilka uderzeń kuło. Wiedziałem, że jest źle. Jedynym co mogłem zrobić było uspokojenie się i ograniczenie ruchów, co miało spowolnić pracę serca i zmniejszyć złe odczucia. Usiadłem.

Wytrzymałem w pozycji siedzącej parę sekund, po czym zorientowałem się, że cały obraz ciemnieje, a mi jest coraz ciężej złapać oddech. Bojąc się utraty przytomności wstałem i podszedłem do otwartego okna. Nie było już pięknych rybo-aniołów... Niebem władały byty zgoła odmiennej natury. Z zapadającego półmroku materializowały się istoty, które odbierałem jak absolutnie złe. Zdawało mi się, że zbliżają się do mnie. Sam ich wygląd (którego niestety nie potrafię w żaden sposób oddać) sprawiał mi niewypowiedziany ból psychiczny. Zamknąłem więc okno i powiedziałem zdanie, z którym zapewne wielu z was zetknęło się  w trakcie narkomańskiej kariery - niech to się już wreszcie skończy. Nie wiedzieć czemu położyłem się na podłodze i patrząc na zegarek postanowiłem zmierzyć sobie puls (kurwa jakie to było głupie!). Pikawa zwariowała - uderzała około 190 razy na minutę.

O ile to możliwe zrobiło mi się jeszcze gorzej. W tym momencie wstałem z ziemi i wyruszyłem w stronę schodów - coś mnie tam ciągnęło. Ostatnie promienie słońca wpadające przez zachodnie okno i gra cieni materializowały mi przed oczami dziesiątki ostrych odłamków szkła pokrytych krwią. Słyszałem agonalne jęki  dziesiątków potępieńców. Chcąc nie chcąc wróciłem do pokoju.

Akt III Głos

Wbrew wszystkiemu stało się coś w miarę normalnego. Zadzwonił telefon. Szybko odnalazłem komórkę mając nadzieję, że to jakiś dobry znajomy, który trochę mnie uspokoi. Żeby było zabawniej dzwonił ojciec. Kurwa nie chcę tej rozmowy – pomyślałem odbierz ty cholerny głupi ćpunie ! - pierwszy raz słyszałem w trakcie fazy jakikolwiek wyraźny głos w głowie , do tego miał czelność mi rozkazywać. Rad nie rad odebrałem i do dzisiaj nie wiem jakim cudem ogarnąłem się na tyle, żeby przeprowadzić krótką, rzeczową rozmowę. Po raz kolejny wstałem i poszedłem do łazienki. To co zobaczyłem w lustrze było przerażające. Zza szkła patrzył na mnie umierający mały chłopiec, który zdawał się puchnąć z minuty na minutę – jego eksplozja była nieunikniona.  Napiłem się wody i uciekłem do pokoju.

Od dłuzszego czasu rozważałem telefon na pogotowie. Po tym co zobaczyłem w swoim odbiciu nie chciałem więcej zwlekać . Miałem już telefon w ręku, ale w tym momencie głos interweniował po raz kolejny nie! zanim przyjadą minie czas ! połóż się kretynie !  usłuchałem głosu po raz kolejny i w pozycji leżącej walczyłem z potwornym badem. Puściłem cicho muzykę i zamknąłem oczy. Z halucynacji których doświadczyłem jestem w stanie opisać jedną, wystąpiła w formie synestezji. Widziałem samego siebie z góry, na moim ramieniu pojawił się element matowej zbroi pokrytej jakimiś zawiłymi wzorami. Z każdym uderzeniem perkusji zbroja rozrastała się na moje ciało zyskując nowe elementy.

uwaga ! głos wydawał się przerażony. Nie wiedząc skąd, dowiedziałem się nagle, że zbroja należy do istoty pokroju tych za oknem i jeśli pokryje mnie całego to ów byt natychmiast zmaterializuje się w moim świecie. Otworzyłem oczy.                                                                                

Won z mojej głowy ! - powiedziałem i głos definitywnie ucichł

Akt IV     Salvation

Nadszedł moment w którym zebrałem resztki sił psychicznych i skoncentrowałem się na tym jak wyjść z tego psycho-koszmaru.  Pierwszym możliwością, którą wymyśliłem było samobójstwo. Szybko jednak odrzuciłem tą  opcję – co ciekawe powodem były dragi porozrzucane na biurku i parapecie. Nie chciałem, żeby rodzina znalazła moje zwłoki,  niecały metr od hometa i i dwóch dilerek z maczanką. Na szczęście nie przyszło mi wtedy do głowy, że można by je gdzieś schować.  Przez chwilę walczyłem z przemożną chęcią modlitwy – ten pomysł jednak też sobie odpuściłem. Stwierdziłem, że skoro nie wierzę w Boga to i modlitwa nie na wiele się zda. Z zazdrością pomyślałem o ludziach, którzy na takie sytuacje mają przygotowane benzodiazepiny. Mógłbym rozgryźć kilka tabletek i po jakimś czasie...

Zaraz ! – niemal wykrzyknąłem – mam resztkę giebla w szafce ! Chwyciłem się tej myśli jak umierający na raka eksperymentalnej terapii, która ponoć dawała niezłe wyniki na szczurach. Wstałem... i natychmiast usiadłem. Między mną a szafką ściemniało powietrze.  W tamtym momencie byłem absolutnie pewien, że to jedna z tych demonicznych istot przedostaje się właśnie do mojego świata by uniemożliwić mi powrót do rzeczywistości i zatrzymać w tym piekle na zawsze.  Bałem się stawić jej czoła.  Nadzieja przezwyciężyła jednak strach.   Na każdego tripa zabieram ze sobą mały nóż –  po psychodelikach lubię strugać w drewne jakieś zawiłe kształty.  „Broń” dodała mi otuchy. Na chwiejnych nogach ruszyłem w kierunku mojego wybawienia, będąc jednocześnie gotowym do walki o moją duszę jak i szybkiej ucieczki. Halucynacyjny stwór zaniechał jednak tego co miał właśnie zrobić. Z małego pudełeczka wyjąłem strzykawkę i niewiele myśląc wlałem sobie jej zawartość do ust.  Zmusiło mnie to do kolejnego kursu w stronę łazienki  - bałem się, że bez popicia wyrzygam wszystko tracąc tym samym ostatnią deskę ratunku.

Napisałem na gadu (które swoją drogą okazało się  włączone) do kumpla, że jest bardzo źle i żeby teraz nawet nie myślał gdzieś sobie pójść. Nie było go przy mnie, ale nawet e-konwersacja wydawała mi się dobrym zajęciem na czas w którym będę czekał, aż depresant zacznie działać. Witamina gamma zadziałała inaczej niż zwykle. Biorąc pod uwagę mój stan w tamtej chwili nie jest to specjalnie dziwne.  Nagle zdałem sobie sprawę, że nie muszę już cierpieć ani umierać. Uśmiechnąłem się, odetchnąłem i  poczułem ulgę. Ulga przerodziła się w radość, która narastała lawinowo, aż do osiągnięcia przeze mnie psychicznego orgazmu. Gieblowa euforia połączona z myślą, że  oto jest kres cierpienia sprawiły, że każdy element mojego ciała zdawał się krzycześ – EKSTAZA !

Epilog

Po wypiciu rozpuszczalnika udało mi się szybko zasnąć. Rano obudziłem się nieco rozbity, ale wciąż szczęsliwy. Doświadczenie mnie zmieniło. Jestem teraz ostrożniejszym w kwestiach używkowych człowiekiem. Jeśli nie jestem pewien jak coś zadziała razem, zarzucam projekty miksów. Maczanki wywaliłem ze swojego menu raz na zawsze – to chyba jedyny pozytywny aspekt tej podróży. Od czasu tego bada czasami po mocnym spaleniu pojawiają się jakieś chwilowe schizy sercowo-naczyniowe, także zielska też staram się palić mniej. Najważniejszą rzeczą jaką uświadomiłem sobie następnego dnia było to, że nie jestem nieśmiertelny.

Na tym zakończę. Wszystkim wam życzę powodzenia w podróżach dalekich i bliskich